Babcia, krowa i slipy, czyli to, co lubicie najbardziej – shot (po)Prima Aprilisowy

___Podkład___

   Miało być tak pięknie. Mówiłeś, że nigdy mnie nie zostawisz i że zawsze będziemy przyjaciółmi. Że zaakceptujesz każdą sytuację. Że mnie nie odtrącisz.
   Tak bardzo chciałbym cofnąć czas. Nie wydarzyłoby się to wszystko. Ta feralna rozmowa nie miałaby miejsca. To, co powiedziałem, nigdy nie doszłoby twych uszu.
   Właściwie to dlaczego tak rozpaczam? Przecież nie mam powodu. Choć i tak jest pewna myśl, że nie powinienem był tego robić. Lub nie powinienem uciekać. Tak. Tylko ja jestem taki głupi, żeby powiedzieć przyjacielowi, że go kocham i zwiać w obawie przed odpowiedzią albo jej brakiem.
   No i jestem w kropce.
   Było to wczoraj w szkolnym kibelku. Nie, innej miejscówki nie było, wbrew waszym myślom. Oczywiście już na początku musiałem coś spartaczyć, bo jaki normalny chłopak zaprowadza swojego kumpla do damskiej toalety? Ale mniejsza. Pewnie zauważył dopiero wtedy, kiedy wyszliśmy, a raczej kiedy wyszedł sam, bo po mnie został tam tylko kurz.
   Ostatnie, co mi zostało w pamięci z tamtej chwili, to jego zaskoczony wyraz twarzy i chwilowa zawiecha. A teraz właśnie siedzę sobie w domu i chcę jakoś to naprawić, mimo że nie mam pojęcia w jaki sposób.
   Improwizacja, a jak!
   Zebrałem swoje marne cztery litery z miękkiego fotela i wyszedłem z mieszkania, a celem mojego wyjścia było mieszkanie Adonisa. Znaczy Adriana. Choć... Mała różnica jest między nimi. Adrian jest zajebiście zgrabny. I inteligentny. I miły dla każdego, ale nie przeszkadzałoby mi, gdybym to ja był w centrum jego uwagi. I ma takie śliczne, brązowe włosy. I bladozielone oczy. I... I wszystko ma idealne. Khem. Co do "wszystkiego" to nie widziałem go w stroju Adama, ale i tak mogę powiedzieć, że niczego mu nie brakuje. Dobra, teraz to już totalnie dziwnie brzmi...
   Za to jakby na mnie popatrzeć... Jestem wysoki jak na swój wiek. Mam czarne, do ramion długie włosy i grzyweczkę, która za nic w świecie nie chce być prosta, tylko się przy końcówkach podkręca. Wkurzające. Ostatnio je olałem (niedosłownie) i trwa to do dziś. A co! Głupie włosy. I one przeciw mnie? Za to lubię swoje jasnoszare oczy. Wyróżniają się w tłumie, choć mimo swej odmienności są nieporównywalne do tych Adriana. Och, jak ja się kocham w nie zapatrywać! Moje hobby, w którym jestem mistrzem, ha! I nikt mnie nie pobije.
   Moja pewność siebie ulotniła się szybciej niż się zjawiła. Dotarłem pod jego blok.
   Głęboki wdech.
   Wcisnąłem guzik przy jego nazwisku i drzwi od razu zostały mi otworzone. Wszedłem z bijącym szalenie sercem na pierwsze piętro i zapukałem.
   Cholera. Za szybko otworzył.
   - Zygfryd?
   ...
   To nie jest śmieszne. Nie ja sobie wybrałem imię. Za to moja babcia, która jest strasznie upierdliwą babcią i nie pozwala mi wyjadać cukru z cukiernicy, miała bardzo duży wpływ na swojego zięcia i tak oto nazywam się Zygfryd. Imię po jej psie, że jeszcze napomnę. To naprawdę okropna starucha. Gdybym jako bobas nie brał amfy (jak wytłumaczyć to, że nic nie pamiętam?), to zachowałbym trzeźwy umysł i przyfasoliłbym do jej zielonej łepetyny (na starość postanowiła się zbuntować i przefarbowała włosy). Karate Kid, że tak powiem.
   - Em... Cześć - mruknąłem zmieszany, a cała formułka, jaką wymyśliłem w drodze, poszła się bzykać z krową na parterze. Nie pytajcie o to, skąd krowa w bloku. Po prostu Adrian ma powalonego sąsiada (coś a'la kochana babcia)... Może to zoofil? - Wiem, że głupio się zachowałem, jak wtedy uciekłem, ale po prostu bałem się tego, co odpowiesz. I chciałbym jeszcze dodać do mojej wczorajszej wypowiedzi, że ja akceptowałem cię mimo twych wad... - ach, a żeby jeszcze takowe miał! - choć nie oczekuję tego samego i homoseksualizm to nie wada. Rób, co uważasz za słuszne, kieruj się swym zdaniem, czyli jak to masz w zwyczaju. Zazdroszczę ci tego i tym samym to w tobie podziwiam. Mówię ci więc teraz - przyłożyłem odważnie pięść do serca - nie zamierzam cię stracić, a walczyć o twoje uznanie i w końcu cię zdobyć. Choćbym miał polecieć na księżyc w samych slipach, to przybędę tam z tobą i ostatnimi zasobami tlenu powiem, że cię kocham - i skończyłem swoją wypowiedź. W duchu aż odetchnąłem z ulgą. Powiedziałem to! A on... uśmiechnął się tak, jak najbardziej lubię.
   - To były najpiękniejsze słowa, jakie kiedykolwiek od ciebie usłyszałem, pajacu - burknąłeś i wciągnąłeś do swojego mieszkania. Pytacie, o co chodzi z tym pajacem? Ach, my zawsze się tak witamy. Takie tam czułe powitanie. Słodko, nie? Dziś jakoś z natłoku wrażeń zapomniałem o tym rytuale. Popatrzyliśmy na siebie. Jak mogłem pomyśleć, że mnie odrzuci? To przecież mój Adrian.
   Wybuchnęliśmy śmiechem, a po chwili mój anioł mruknął słodko:
   - Też cię kocham, Ziggy - och. Jedyne, co w moim imieniu mi się podoba, to zdrobnienie. A już szczególnie to, jak on je wymawia...
   Adrian zagryzł wargę, a po chwili namiętnie mnie pocałował. Oj, będzie się działo!
   Teraz to mógłbym nawet i zamieszkać na tym księżycu nago - byle z nim.
   Hm... Może wzięlibyśmy też tę krowę z parteru...?

_____________________________

Witam xD Dziś tak, jak chcieliście. Dedykowane Mamo~chan i Kinmakurowi, bo się w końcu doczekał xD Huh. Miało być w Prima Aprilis, ale pomyślałam, że dam później..., a dziś mi się odwidziało xD 

 Taa. "Robię" plakat właśnie na jutro. Super. Nawał w tej końcówce tygodnia, jak na koncercie Biebera (założenie xD.. nie byłam). Masakra. No, ale cóż począć...? Dobra, nie odpowiadajcie xD 

Może dziś pobawimy się w doktora? ;33

Trzymajcie za mnie kciuki xD
Odpowiedź:
Angolinia: Oj tam ;3 Ale przeżyłaś xd Ojaoja! +5 mam! A jak dzisiejszy ocenisz? xDD

Babcia Zygfryda pozdrawia xD