Nieśmiertelni – Rozdział VI

Nieśmiertelni - Rozdział VI

Pairing: Kakuzu x Hidan

      Hidan podniósł ciężkie powieki z cichym jękiem. Z każdym oddechem czuł wielki ból, więc przymknął oczy z powrotem, próbując przyzwyczaić się do niego.

   - …nienormalny – Hidan zdołał odróżnić wśród bełkotu, którego skazany był słuchać. Westchnąwszy cicho, otwarł minimalnie oczy i zlustrował półprzytomnym wzrokiem okolicę. Nieopodal stali dwaj mężczyźni, ninja, jak mógł wywnioskować po ich strojach. Chyba za zadanie mieli go pilnować, chociaż właśnie w tym momencie sobie gawędzili na jego temat. Znowu jacyś nieznani ludzie mówili o nim. Wkurzyło go to. Zmarszczył na nich brwi i nadstawił uszu. – …co z nim chcą zrobić. Podejrzewają, że się regeneruje. Może to wcale nie jest człowiek?

   - Kto wie… – odparł ten drugi, całkowicie niezainteresowany. – Skoro się regeneruje, czemu go nie dobiją? Może nam zagrażać, przecież zabił ponoć wszystkich cywili...

   Och? To byli wszyscy mieszkańcy, którzy nie umieją walczyć? Co za traf!

   - Pewnie chcą się czegoś o nim dowiedzieć, nie jesteś ciekawy? – spytał. Hidan dostrzegł, jak ten tylko rzucił mu poirytowane spojrzenie, a zaraz ziewnął. – Haha, zapomniałem, że stoisz tu od świtu. Zaraz cię pewnie zmienią. Ale i tak, nie jesteś ciekawy?

   - Nie.                                                                                      

   I na tym ich rozmowa się skończyła, bowiem ten pierwszy najwyraźniej uznał, że nie ma z kim podzielić się swoją ekscytacją, a drugi – zasypiał na stojąco.

   Chwila. „Od świtu”? Hidan popatrzył na ich cienie. Z zaskoczeniem dostrzegł, że było południe. Uch, Kakuzu musiał być uradowany, że mógł go zostawić.

   Dupek.

   Moment! Przyjrzał się otoczeniu.

   Co jest, kurwa…

   Hidan próbował powiedzieć te słowa, ale żaden dźwięk nie wydobył się z jego krtani. Ostry ból dał o sobie znać, jednak prawie nie zwrócił na to uwagi. Bardziej skupił się na tym, co właśnie zauważył.

   Był w klatce. W cholernej klatce! Jak jakieś zwierzę!

   Spojrzał na swoje nadgarstki. Nie był skuty, ale to nie zmieniało faktu, że nie czuł się wolny. Spróbował warknąć, ale nie mógł. Przypomniał sobie ostatnie wydarzenia, zanim stracił przytomność. Jacyś ninja prawie odcięli mu głowę. Hidan nigdy nie czuł takiego bólu, więc odpłynął – bardziej z powodu zaskoczenia tym bólem, niż nim samym. A potem – w kontynuacji tego, że stracił przytomność – spał, bo przecież cały poprzedni dzień wędrowali bez przerwy, a w nocy jashinista uganiał się za ofiarami po całej wiosce. O tak, to było świetne, ale Hidan powinien teraz pomyśleć o czymś innym. Jak miał się wydostać? Nie miał swojej kosy. Zdenerwował się. Zabrali mu jego broń, tak potrzebną do rytuału! Dobrze, może aż tak nie była potrzebna – każda o dużym zasięgu ataku była w porządku, ale do tej się bardzo przywiązał. Miał ją już tak długo! Była idealna, doskonale się nią nauczył posługiwać.

   - Ty, patrz, obudził się! – krzyknął ten podekscytowany, a ta jego ekscytacja urosła wraz z odkryciem tego faktu jeszcze bardziej, jak Hidan sądził po głosie. – Powiadom ich! – rzucił do towarzysza, który bez słowa sprzeciwu ruszył, zapewne chcąc już skończyć robotę.

   Hidan był obserwowany przez ninję wzrokiem dziecka wpatrującego się w zabawkę na wystawie sklepowej. Skrzywił się. Mężczyzna zauważył to oczywiście i uśmiechnął szerzej, choćby owe dziecko zobaczyło, jak zabawka ożyła. Chwila, czemu Hidan porównywał sam siebie do zabawki? Ach, mniejsza, powinien skupić się na planowaniu… Tylko że jashinista nie za bardzo potrafił.

   - Jesteś nieśmiertelny? – spytał ten, co go pilnował. Nie doczekał się odpowiedzi; Hidan czuł, jak jego rana powoli leczy się od wewnątrz w stronę skóry, przewidywał, że ten proces będzie trwał jeszcze trochę, także nie zamierzał znowu tego psuć przez próby powiedzenia czegoś. Zależało mu na czasie. Jak mogłoby mu na nim nie zależeć, skoro siedział zamknięty w jakiejś durnej klatce i nie wie, co durni ludzie chcieli mu zrobić. Ugh.

   Po chwili pojawili się inni ninja, obserwowali go, rozmawiali między sobą i pytali się go o coś, widząc, że jest już przytomny. Nie odpowiadał. Jedna osoba coś notowała, ale wciąż nie otwarli klatki. A później poszli i zostawili jakiegoś nowego wartownika razem z tym podekscytowanym. Okazało się, że tamten podzielał jego ciekawość. Hidan chciałby móc ich nie słyszeć. Ich spekulacje na jego temat bardzo go irytowały.

   Ale mogli dostarczyć mu nieświadomie jakichś informacji, dzięki którym mógłby się wydostać lub dzięki nim coś zaplanować. Dlatego musiał słuchać, a sam wciąż się nie odzywał, chociaż tamci czasami odwracali się do niego i pytali o coś. Zamknął oczy, chcąc się odprężyć, póki miał ku temu sposobność.

    Hidan pomyślał, że wolałby już liczyć te przeklęte drzewa, niż siedzieć tu i słuchać ich bełkotu.

~*~

   Zamaskowany od paru dni nie był tak uradowany, o ile on kiedykolwiek taki był. Po prostu ta cisza i samotność poprawiały mu nastrój.

   Szedł już w kierunku, z którego przyszli z Hidanem, chociaż trochę skręcił i zmierzał do wioski, do której wczorajszego dnia jego partner tak ochoczo pobiegł. Był ciekaw, co go zatrzymało.

   Takim sposobem skarbnik znów zaczął rozmyślać o jashiniście. Wczoraj go obserwował, a dzisiaj nie mógł. Nie musiał. To nie było tak, że Kakuzu nagle wpadł na pomysł, żeby przyglądać się jego zachowaniu, bo przyniesie mu to takie czy inne korzyści. Nie, a przynajmniej nie całkiem. To Pain mu to zasugerował, a skoro zamaskowany już wcześniej odmówił trenowania Hidana, pomyślał, że na to zgodzić się może. Chociaż niezbyt entuzjastycznie. Właściwie nie odpowiedział liderowi w tym temacie. Po prostu milczał, ale rudy i tak wiedział, co mu chodzi po głowie, więc Kakuzu nie miał ochoty tak otwarcie zgadzać się z tą głupią sugestią.

   Kiedy wkroczył do wioski, zauważył w cieniu jakichś ninja, którzy, gdy tylko się mu przyjrzeli, popędzili w kierunku centrum. Zatrzymał się i zastanowił nad tym. Miał przeczucie, że…

   Nagle ktoś skoczył ku niemu i zaatakował; odparł ten atak momentalnie. Paru ninja było jeszcze w okolicy – dopiero w tym momencie to wyczuł. Przez tę chwilę, w której dostrzegł tamtych, co uciekli, nie zauważył obecności tych, co zostali.

   Jedni informują wioskę, drudzy już atakują. W porządku… – podsumował. Wiedział, że i tak ich wszystkich pokona.

   Pewnym krokiem podążył przed siebie, zostawiając za sobą trzech zamordowanych ninja. Kolejni atakowali go zewsząd, nie tworząc żadnego szyku – najprawdopodobniej próbując go powstrzymać lub opóźnić jego przyjście tam, skąd i oni nadbiegali. Sami więc kierowali Kakuzu do miejsca, w którym go nie chcieli, głupcy. Miał już dość tej uroczej zabawy, dlatego złapał kolejnych dwóch, ukrytych i najprawdopodobniej czekających na swoją kolej, po czym udusił ich. Jego przedramiona wróciły na swoje miejsce, wcześniej rozciągnięte nićmi. Wtedy do jego uszu dobiegły ciche powarkiwania i po chwili zza budynków wybiegła reszta, oburzona, że zniszczył ich plan. To, że teraz na niego wszyscy ruszyli, było kolejnym powodem, by mógł z nich szydzić. Było ich około dziesięciu. Kakuzu nie patyczkował się z nimi, zresztą, nie byli jakoś specjalnie wyszkoleni – chyba wiedzieli, że idą na pewną śmierć. Pomyślał, że pewnie chcieli ochronić kogoś wysoko postawionego, kto będzie czekał na końcu jego drogi.

   Parsknął na widok tego kogoś uwięzionego w klatce. Na środku drogi. Jak na wystawie.

   Kakuzu podszedł spokojnie do krat, patrząc z jawną prowokacją oraz z politowaniem na Hidana siedzącego w środku. Jego wzrok przykuła rana partnera – kolejna rana, która powodowałaby śmierć zwykłego człowieka.

   - Idiota – wyraził na głos swoje zdanie.

   Srebrnowłosy przez cały ten czas go chyba nie zauważył ani nawet nie wyczuł; miał zamknięte oczy i nie zareagował w żaden sposób na jego przybycie. Po słowach zamaskowanego uchylił powieki i poruszył się gwałtownie w zaskoczeniu. Tak jak spodziewał się Kakuzu, wcześniej go nie zauważył.

   - Idiota – powtórzył, tym samym jeszcze bardziej drażniąc partnera, chociaż może byłego partnera. Albo nie. Raczej partnera w zawieszeniu… albo separacji. Zamaskowany zmarszczył nos na te myśli.

   - Wydostań mnie stąd – wyczytał z ruchu warg partnera, ponieważ żaden dźwięk nie wydobył się z jego gardła. Kakuzu spojrzał na jego szyję. Przez ruchy szczęk Hidana, rana się nieco otworzyła i nowa krew polała się małym strumyczkiem po jego klatce piersiowej i znikała pod płaszczem.

   - Sam się w to wpakowałeś, więc sam się wydostań – odpowiedział mu spokojnym głosem. Po chwili prychnął cicho, nieco wyniośle i ruszył, by minąć klatkę i wędrować dalej, jednak nim to zrobił, przerwał mu Hidan. Walnął pięścią w bok, w kratę, chcąc zatrzymać Kakuzu, przyciągnąć z powrotem jego uwagę, by coś „powiedzieć”.

   - Jesteś cholernym, ateistycznym gnojkiem, który – tylko tyle zamaskowany sobie wyczytał z tego, co srebrnowłosy chciał rzec, ponieważ wyczuł za plecami czyjąś obecność – oprócz Hidana – kogoś żywego, trzeba było dodać, ponieważ wokół klatki dzięki niemu leżały dwa trupy. Odwrócił się, dostrzegając przed sobą mężczyznę w średnim wieku w stroju lekarskim.

   - Taemaru Kinochi z wioski Mgły – rozpoznał. – Kto by pomyślał, że ukryjesz się tutaj… – stwierdził zielonooki, zadowolony z takiego obrotu sprawy. Mógł przy okazji zarobić.

   - Och, znasz mnie? Wybacz, ja ciebie niezbyt – odparł z arogancją w głosie. Trzymał ręce w kieszeniach kitla. – Ale mogę wnioskować, że przybyłeś tu po swojego przyjaciela – mruknął z uśmieszkiem. Kiedy dostał pełne politowania spojrzenie od Kakuzu, nieco się zmieszał, spoważniał. – Macie ten sam strój – wyjaśnił swoje przypuszczenia. – Jakaś organizacja?

   - Skoro i tak będziesz za chwilę martwy, nie będę mówił tego niepotrzebnie. Ważne, że wzbogacimy się o piętnaście milionów ryou, które jest warta twoja głowa – po jego głosie można było poznać, że się niebezpiecznie uśmiecha. Zaatakował pierwszy.

~*~

   Hidan patrzył, jak ten dupek się pojedynkuje, zamiast mu pomóc. Kakuzu nie wykazał się zbytnio swoimi umiejętnościami, nawet chyba się nie rozgrzał, jak sądził Hidan, a już pokonał przeciwnika. Szkoda, bo lubił przyglądać się walkom z bliska. Zastanawiał się, skąd to jego partner wie tak dużo o tym człowieku. Chciał się dowiedzieć, ale zamaskowany go zignorował i sam się odezwał.

   - Ani ja nie będę cię niańczyć, ani Akatsuki tego nie będzie robić. Sam sobie poradź – orzekł i poszedł sobie ze swoją zdobyczą przewieszoną przez ramię. Jashinista wściekł się.

~*~

   Kakuzu śmiał się pogardliwie w myślach ze srebrnowłosego. A raczej z sytuacji, w której się znalazł. Nie był już tak rozbawiony, kiedy pomyślał, że Hidan miał być jego partnerem i tak się zachowywał, czyli doprowadzał do takich sytuacji.

   Trenuj z nim – wspomniał słowa Paina i zaraz się na nie skrzywił.

   Nie będzie z nim trenował i nie zmieni zdania.

   Zastanawiał się czy to dlatego, że niesie zdobycz, czy z powodu przeczucia, że jego partner niedługo za nim podąży, szedł o wiele wolniej niż zazwyczaj. Westchnął, odtrącając te myśli, by móc nacieszyć się spokojem, a nie – irytować na swoje własne zachowanie.

   Przyspieszył trochę z wyrazem irytacji na twarzy. A potem znów nieświadomie zwolnił.

~*~

   Hidan nie czekał długo, aż poczuł, że rana w większości się zagoiła. Rozcięty poziomo przełyk złączył się z powrotem, jak i reszta tych… tego, co mieściło się w szyi. Mimo to, miał obawy, że rana na powrót może się rozszerzyć, ale przed tym miał ostrzeżenie – ból, więc zareaguje w odpowiednim momencie, by do tego nie doszło. Oby.

   Jedną ręką trzymał się za szyję, by być pewnym, że nic nie grozi jej uszkodzeniem, drugą sięgał do kieszeni cholernego, już nie podekscytowanego, bo martwego wartownika. Szukał kluczy. Ktoś powinien je mieć, a ten typ był tu od rana.

   - No ja pierdolę! – warknął, ponieważ kieszeń była pusta. Przyciągnął za ubrania mężczyznę, by móc sięgnąć do drugiej. Tam także nic nie znalazł. Walnął pięścią w ziemię ze złości i ryknął. Spojrzał dziko na jego ubrania. Szarpnął za kurtkę, w wyniku czego odsłonił pasek od spodni, do których przyczepiona była metalowa obręcz z kluczami. – Tu żeś to schował, chytrusie… – mruknął i zaczął otwierać zamek.

   Wyszedł z tej głupiej klatki i przeciągnął się.

   - O nie – powiedział i zastygł w bezruchu w pozycji z wyciągniętymi ramionami do góry. Prędko chwycił się za szyję i dotknął rany, by sprawdzić, czy się nie otwarła.

   Uspokojony, że nic się jednak z rozcięciem nie stało, podparł dłonie na biodrach, zamyślając się.

   Najpierw chciał odzyskać kosę. A potem powyrzynać wszystkich tych kretynów, którzy kazali go zamknąć.

   - Panie Kinochi! – usłyszał czyjś głos. Spojrzał w tamtą stronę. Akurat w tym samym momencie nawołujący chłopak zatrzymał wzrok na nim i zapatrzył się w niego z rosnącym przerażeniem.

   O tak, Hidan lubił tę ekspresję na twarzach ofiar. Chociaż słowo „ekspresja” nieprzyjemnie skojarzyło mu się z trajkoczącym przez całe południe strażnikiem klatki. Ruszył wolnym krokiem w jego stronę. Chłopak cofnął się, nie spuszczając z niego oczu. Nie ruszył się dopóki, dopóty jashinista nie podszedł do niego.

   - Gdzie jest moja broń? – spytał niskim, nieznoszącym sprzeciwu tonem. Nastolatek wskazał na budynek za sobą trzęsącą się ręką. – Dzięki.

   - Gdzie jest pan Kinochi? – zapytał tamten, przełykając gulę.

   Chyba długo się zbierał, by coś z siebie wykrztusić.

   - Nie żyje – odpowiedział Hidan i wszedł do budynku, nie oglądając się za siebie.

   Wszedł do ciasnego korytarza, zauważając z zaskoczeniem, że jego broń stała oparta o ścianę w pokoju po prawej. Zabrał ją, stwierdziwszy, że było dziwnie pusto i cicho. Wyszedł z pomieszczenia i zobaczył, jak na końcu korytarza idzie jakaś kobieta w białym stroju lekarskim i wpatruje się w kartkę trzymaną w dłoniach. Jakby wyczuwając spojrzenie srebrnowłosego, spojrzała w jego stronę i zamarła. Odwróciła się całkowicie w jego stronę, kartka wypadła jej z dłoni. Pisnęła, a Hidan warknął. Jak on nie lubił takich kobiet! Zaraz zaczęła krzyczeć, co było przynajmniej mniej nieprzyjemne dla uszu.

   Zaraz potem usłyszał tupot. Kobieta spojrzała w lewo, po czym wskazała na niego dłonią, nic nie mówiąc. Zza rogu wybiegło paru mężczyzn, którzy, widząc go, wyciągnęli bronie.

   Hidan wypadł z budynku, zatrzymując się jednak przy wejściu. Takim sposobem z sytuacji, gdzie miałby mniejsze szanse ze swoją bronią, znalazł się w lepszej. Było tak, ponieważ atakujący go ludzie mieli mało miejsca, by mogli grupą przemieścić się szybko na zewnątrz, gdzie czekał już on w gotowości.

   Mężczyźni wpadli w pułapkę i padali jeden po drugim. Było ich paru. Zaraz nadciągnęli następni, którzy nie mieli okazji nauczyć się na błędach poprzedników i wybiegli z budynku wprost pod ostrza czerwonej broni. Hidan poczekał moment na kolejnych i w tym czasie zauważył, że pod ścianą budynku, daleko od wejścia, siedzi skulony chłopiec i patrzy na Hidana uważnie z tymi swoimi rozkosznie rozszerzonymi oczami. Hidan pomyślał, że jest uroczy. Uśmiechnął się do niego, ale tamten chyba zinterpretował to inaczej, ponieważ jashinista w momencie wykonywania tego gestu odwracał się już w kierunku ryczących swój okrzyk bojowy mężczyzn. Dostrzegał wciąż w końcu korytarza tę irytującą kobietę. Westchnął.

   Dowódca z niej jakiś, czy co? – pomyślał ironicznie.

   Znudziło mu się machanie bronią w jedną i druga stronę. Postanowił urozmaicić sobie zabawę. Zaśmiał się wesoło.

   Prawą ręką zakołysał kosą, by nadać prędkość obrotom. Za chwilę obie dłonie obracały kosę, po czym znów robił to jedną kończyną, tylko że już tą drugą niż wcześniej. Wolną dłonią rozciągnął i chwycił metalową linkę, do której była doczepiona jego broń. Podbiegł bliżej wejścia i kucnął tam niczym drapieżca w gotowości do ataku, jednocześnie przemieszczając lewą dłoń tak, że kosa robiła kręgi nad jego głową. Jako że broń miała duży zasięg, więc zdjął w ten sposób dwóch mężczyzn. Następnie przesunął lewą stopę do tyłu i sam zrobił obrót o trzysta sześćdziesiąt stopni w tym kierunku, puszczając kosę, która wciąż była w ruchu, za to zacieśniając uścisk na lince. Hidan uśmiechał się szeroko. Ostrza dotarły do następnych trzech przeciwników. Kosa zatoczyła krąg. Kiedy linka zderzyła się miękko z jego plecami, złapał w prawą dłoń uchwyt broni. Uśmiechnął się. Dawno nie wykonywał tej kombinacji.

   Pobiegł szybko znów w głąb budynku, by dopaść kobietę. Chyba straciła wszystkie wojska. Miał małe pole do manewru, by użyć kosy, więc puścił ją wolno, a zaczęła ciągnąć się po ziemi za linkę z przyjemnym brzękiem. Kobieta być może sądziła, że się poddał, ale i tak była wystraszona. Cofnęła się pod ścianę za sobą. Hidan złapał ją za szyję i pchnął, aż usłyszał głuchy trzask, gdy rozbiła głowę. Wyciągnął zręcznie szpikulec, który był w jego spodniach po boku, trzymany za pasek. Hidan nie miał go gdzie dać, a ci, co go zamknęli w klatce, nie zauważyli tej broni. Na plus dla niego. Jednym płynnym ruchem wbił w kobietę szpic, a ona osunęła się na ziemię, kiedy już od niej odszedł. Wyszedł spokojnym krokiem na zewnątrz i spojrzał na tamtego chłopaka. Zmrużył oczy, a uśmiech nie schodził z jego twarzy.

   Dotknął swojej szyi, zauważając, że rana nieco się otworzyła. Syknął.

   Kierował się powoli w stronę, w którą odszedł Kakuzu. Budynek, który za sobą zostawiał, ozdobiony był krwią przy wejściu i w miejscu, w którym siedział dzieciak.

~*~

   Hidan musiał przyznać Kakuzu rację. Sam się w to wpakował i sam miał jakoś temu zaradzić. Ach, ciekaw był reakcji partnera na jego powrót. Pewnie powiedziałby to swoje: "A teraz rusz się, bo się spóźnimy".

   Syknął, kiedy poczuł ból w szyi. Mimo to, skoczył na następną gałąź. Takim sposobem chciał nadrobić drogi. Odepchnął się znowu jedną nogą, a w locie dostrzegł osobę, która stała i go obserwowała. Hidan zeskoczył z drzewa i podszedł do zamaskowanego.

   - Wróciłem! - zawołał z lekkim uśmiechem. Kakuzu w tym momencie odwrócił się i kontynuował wędrówkę. Jashinista, nieco zdezorientowany, podążył za nim.

   Korzystając z ciszy, w jakiej szli, zastanawiał się nad zachowaniem towarzysza. Przypomniał sobie, jak był obserwowany wczorajszego wieczora. Nie wiedział, co to miało na celu i niezbyt to Hidana interesowało. Za to nie uszedł jego uwadze fakt, że Kakuzu powinien być już o wiele dalej. Przypuszczał, że trochę zwolnił i zaciekawiło go to, dlaczego tak było. Wyznawca Jashina miał swoje przypuszczenia, ale nie zamierzał na razie denerwować partnera.

   Następnie rozmyślał nad tym, co tego dnia się wydarzyło. Hidan wybił ponoć wszystkich cywili oraz jakichś ludzi, którzy chcieli się czegoś dowiedzieć o jego "przypadłości", a Kakuzu pozbył się większości ninja. Ciekaw był, czy ktoś się ostał.

   Niestety, te rozważania musiał zostawić na potem, ponieważ niemal czuł, jak rusza się jego szyja w dosyć... nienormalny sposób. Zawył cicho pod nosem i zatrzymał się. Najwyraźniej skakanie po drzewach nie było wskazane w jego stanie. Dotknął palcami rany i wyczuł pod nimi świeżo wypływającą krew po ścieżkach tej zaschniętej. Zauważył, że Kakuzu też się zatrzymał, po czym odwrócił do niego. Hidan spojrzał na zamaskowanego najbardziej poważnym wzrokiem, na jaki było go stać.

   - Kakuzu... - Przełknął ślinę z bólem. - Zszyjesz mi szyję? - spytał. Nie dostrzegł żadnej zmiany w mimice twarzy towarzysza. A raczej na jej połowie. - Proszę.

   Zamaskowany uniósł brwi. To była właściwie jego pierwsza reakcja od kiedy Hidan dołączył do niego parędziesiąt minut temu. Nastąpiła chwila napiętej ciszy, podczas której Hidan zmrużył oczy, siłą powstrzymując się od jęknięcia z bólu.

   Kakuzu zaskoczył go, kiedy znów bez słowa wyciągnął lewe ramię przed siebie, a przy tym podwinął mu się rękaw. Po chwili jashinista poczuł znajome przy zakładaniu szwów nieprzyjemne uczucie, które znienawidził tym razem jeszcze bardziej, bo rana była długa i we wrażliwym miejscu. Jednak zaraz dostrzegł plus swojego cierpienia. Przestał krwawić i wreszcie mógł zacząć żartować, że miał dzisiaj prawie urwanie głowy.

   - Dzięki - rzekł srebrnowłosy, uśmiechając się szczerze.

   Kakuzu na powrót znowu nie zareagował, co zirytowało Hidana. Jego partner chyba nie wszedł jeszcze w tryb "zamknij się, bo przeszkadzasz mi w milczeniu" z trybu "jestem sam i dobrze mi z tym". Postanowił pomóc w tym zamaskowanemu.

   - Hej, Kakuzu, specjalnie szedłeś tak wolno, bo wiedziałeś, że przybędę? - spytał z rozbawieniem w głosie. - Jak ty we mnie wierzysz... - Westchnął sztucznie.

   Brzęk ostrza rozbrzmiał, kiedy Hidan zatrzymał bronią cios skarbnika. Uśmiechnął się chytrze. Wreszcie dostał jakąś porządną reakcję.

   Za moment znowu szli swoim zwyczajem od paru dni - Kakuzu zmierzał przed siebie jednostajnym krokiem, a Hidan, nie patrząc pod nogi, założył ręce na kark i podążał parę kroków za nim.

   - Tak, za bardzo tęskniłem za twoim gadulstwem - stwierdził zamaskowany całkowicie poważnie. Po chwili doszło do jego rozmówcy, że to była odpowiedź na wcześniejsze pytanie i zdziwił się nią. Dopiero gdy Kakuzu spojrzał na niego zza ramienia, zorientował się, że ten zażartował.

   Hidan śmiał się głośno. Nie wiedział, że jego partner potrafi coś takiego.

 

_________________________________
Dotrzymuję słowa i wklejam rozdział, ale dosyć drastycznymi środkami, bo w kafejce z wifi na nowym telefonie, przez aplikację i ledwo ogarniam. Nie mam internetu przez zerwane linie u sąsiada, a całą środę nie miałam prądu. Co do notki: nie wiem, dlaczego w środku jest podkreślony i niebieski tekst (mam nadzieję,  że to nie jest hiperłącze, które planowałam - dodatek do rozdziału). Niepokoi mnie też rozmiar czcionki. Zamierzam naprawić wszystkie te szkody,  jak tylko będę mieć internet. Wtedy też dam Wam ukończony dodatek (teraz ma ponad trzy strony w Wordzie :D).

Pozdrawiam ciepło <3