Nieśmiertelni – Rozdział V

Nieśmiertelni - Rozdział V

Pairing: Kakuzu x Hidan

   - Hidan!

   Jashinista odwrócił się w kierunku, z którego dochodził głos. Prawie podskoczył na ten dźwięk, gdyż od ostatnich trzydziestu minut słyszał tylko miarowe stukanie swoich butów o podłogę. Tak, znowu zabłądził. No ale skąd miał wiedzieć, gdzie jest wyjście?! Wchodził do bazy dwa razy i być może odnalazłby wejście, ale wychodził tylko raz! W dodatku odróżnić w krajobrazie coś, co się już widziało, a odróżnić coś w tym labiryncie, który wszędzie wyglądał tak samo – to co innego! Co ten durny poganin sobie myślał?!

   - Deidara? – Twarz Hidana ozdobił przystojny uśmiech. – Nawet nie wiesz, jak się cieszę, że cię widzę! – stęknął, co podkreśliło jego wcześniejsze cierpienie. – Wreszcie jakaś żywa dusza! – dodał z ulgą. Blondyn zaśmiał się.

   - Ciekawa reakcja, hm – skomentował. – Znowu się zgubiłeś?

   - Taa… A to wszystko przez tego cholernego Kakuzu! – warknął. Deidara uniósł brwi. – Kazał mi znaleźć wyjście samemu, uch!

   - Chyba lubi się z tobą droczyć, hm?

   - Phie! Ja się jeszcze zemszczę! – Jego pewny głos podkreślał wagę tych słów. Towarzysz Hidana tylko zachichotał. On sam zaś spojrzał na niego z przymrużeniem oczu, prawie że obrażony.

   Nastąpiła chwila napiętej ciszy, którą przerwał blondyn:

   - Wiesz, hm, kiedy ludzie pierwszy raz mnie spotykają, to myślą, że jestem dziewczyną i cóż… to jest wkurzające, kiedy podrywa mnie koleś. Hm, niektórym nawet pasuje to, że jestem facetem. – Skrzywił się. Hidan był trochę zaskoczony tą zmianą tematu; nie wiedział, do czego Deidara dąży. – Ale ty w ogóle nie zareagowałeś pod tym kątem, hm.

   - Ech, serio? A czy seks jest taki ważny? – Jashinista zadumał się po części prawdziwie, a po części dlatego, że nie wiedział, co właściwie miał odpowiedzieć na te słowa. Deidara wzruszył ramionami, ale jashinista dostrzegł zmieszanie na obliczu towarzysza.

   - Pamiętasz, kiedy spytałeś się o drogę do twojego pokoju? Hm, myślałem, że zapraszasz mnie, bo… – przerwał ostentacyjnie. Hidan uniósł brwi w lekkim zdziwieniu. Deidara ucichł na moment, układając w myślach to, co chciał powiedzieć srebrnowłosemu. – Ale ty się tylko zgubiłeś i jak już się rozeszliśmy, pomyślałem, że jesteś spoko kolesiem, hm.

   - Ach, dzięki. – Hidan złapał się za tył głowy, zastanawiając nad jego słowami. – Seks nie jest aż tak istotny. Najważniejszy dla mnie jest Jashin.

   - Jashin?

   - Hidan – odezwał się trzeci, znajomy mu głos. Kątem oka spostrzegł najbardziej wrednego dupka na świecie. – Szukałem cię – oznajmił jak gdyby nigdy nic.

   - Och, jakże mi miło! – odparł z sarkazmem. – Dziękuję za troskę.

   - Hidan – warknął Kakuzu ostrzegawczo. Po chwili mierzenia wyznawcy Jashina groźnym wzrokiem (nauczył się już je rozróżniać!) odwrócił się do blondyna. – Mam nadzieję, że nie zwerbował cię już do swojej żałosnej sekty – stwierdził, zapewne mając na celu zdenerwowanie partnera. – Idziemy, Hidan. Jesteśmy już przez ciebie spóźnieni.

   - HAAA?! Przecież to ty sobie tu ze mną pogrywasz! Kurna, w kotka i myszkę! – kłócił się. Kakuzu złapał go przez kołnierz za kark, a ten uścisk był jak imadło. Dłoń popchnęła go w dół, tak że był niewygodnie pochylony do przodu.

   - Ajajaj! KAKUZU! Puszczaj, do cholery!

   - Na razie, hm – usłyszał rozbawiony głos blondyna i odgłosy oddalających się kroków.

   Deidara, ty zdrajco! – pomyślał jashinista.

   - PUSZCZAJ!

   Hidan nie potrafił się ruszyć; Kakuzu był jak posąg. Gdy złapał dłoń na jego karku poczuł tak twardą strukturę, że nie wierzył, iż jego partner jest człowiekiem tylko jakimś robotem. Chciał sprawdzić to po zobaczeniu twarzy Kakuzu, ale przecież nie mógł odwrócić głowy.

   - Ach! Kur.. AŁA! – krzyknął, kiedy zamaskowany mężczyzna potrząsnął nim – a on nadal był w tej wywołującej bóle w krzyżu (nieśmiertelnego też może boleć, a co!) pozycji – choćby go chciał przywrócić na ziemię.   

   - Ucisz się i chodź, idioto.

   Został pociągnięty w którąś stronę, więc posłusznie szedł nieelegancko wciąż w tej niewygodnej pozycji. Chciał jak najszybciej wydostać się z tego uścisku, a aby to się stało, musiał zachować spokój i dać się prowadzić.

~*~

   - Możesz mnie w końcu puścić? – buczał jego partner, ledwie parę kroków na powierzchni.

   A przed chwilą był taki cichy… – pomyślał o wędrówce do wyjścia z bazy.

   Kakuzu spełnił to życzenie, uśmiechając się kpiąco, czego Hidan nie mógł zobaczyć, gdyż maska zakrywała połowę jego twarzy. Sięgnął do kieszeni, by się upewnić, że jest tam ta igła i czarna nić, które dała mu Konan. Nie chciał po nie wracać, ponieważ nie miał ochoty słuchać biadolenia jashinisty. Tego mu jeszcze brakowało! Nie dość, że byli już opóźnieni z misją, Hidan szukał jakichś głupich rzeczy i Kakuzu musiał za nim biegać, później srebrnowłosy się zgubił (zielonooki przemilczał fakt, że to on to zainicjował), a do tego jeszcze Hidan miał narzekać? To byłby męczący dzień.

   - I co się, kurna, śmiejesz?! – warknął Hidan, wyprostowawszy się, a Kakuzu zamarł z kpiącym uśmiechem na ustach ukrytych pod maską. Jak Hidan to dostrzegł? Nie udało mu się ukryć zaskoczenia. Spojrzał na jashinistę podejrzliwie.

   - Skąd wiesz, że się śmieję?

   Hidan wydawał się tak samo zdziwiony, jak przed chwilą był skarbnik.

   - No… Widzę po twoich oczach… – przyznał niepewnie Hidan. Między nimi zapadła długa, niezręczna cisza.

   Kakuzu miał dylemat; miał to potraktować jako komplement czy wytknięcie błędu, czy…

   A po co on się w ogóle nad tym zastanawia?! Co go obchodzą komentarze partnera na temat jego… uśmiechu…? Powstrzymał się od rozładowującego jego rozdrażnienie prychnięcia.

   „Widzę po twoich oczach”? Jakże romantycznie… – podsumował. Uniósł brew, rzucając prowokujące, szydercze i zarazem zainteresowane spojrzenie jashiniście, którego to chyba otrzeźwiło, bo odezwał się znowu:

   - Wiesz, robią ci się wtedy takie wielkie, zwisające zmarszczki pod…

   Hidan był zmuszony przerwać swoją złośliwą wypowiedź, ponieważ pięść zamaskowanego miała bliskie spotkanie z twarzą młodszego mężczyzny. Starszy ruszył już w drogę, nie czekając na tamtego, bo leżał on dobry kawałek od miejsca, w którym przed momentem był, i trzymał się za nos. Co miał więc Kakuzu zrobić w związku z tym? Stać nad nim i wzywać pomoc? Po chwili zganił się za tak słaby sarkazm. Westchnął, myśląc, że mimo wszystko to będzie męczący dzień.

   - Jakiś staruch z ciebie, że się tak wkurzyłeś? – zaczął partner zamaskowanego, kiedy już dołączył do niego.

   Kakuzu musiał mu przyznać rację. Ludziom od około trzydziestego roku życia zaczynały pokazywać się zmarszczki mimiczne, a on sam nie wyglądał na młodzieniaszka, jakim był jego mało inteligentny towarzysz. Nie powinien w tym temacie reagować tak, jak zareagował. Ale nie zamierzał przyznawać się do błędu.

   - Zamknij się, Hidan.

~*~

   Zatrzymali się, by przygotować się do nocowania. Byli w lesie. Obaj nie chcieli jakiegokolwiek niespodziewanego towarzystwa podczas odpoczynku, więc musieli sprawdzić okolicę w poszukiwaniu śladów przebywania tam jakichś ludzi i rozstawić parę pułapek. Kakuzu stwierdził, że to on to zrobi. Hidan miał ochotę przeciwstawić się uzasadnieniu zamaskowanego, którym była prawdopodobna niedokładność jashinisty w wykonaniu tak prostej czynności. Pohamował swój gniew, myśląc o dobrych stronach tej sytuacji.

   Główną zaletą parominutowej nieobecności partnera była właśnie sama jego nieobecność. Tak, jashinista mógł wreszcie odsapnąć od irytującego mężczyzny. Czym denerwował Hidana? Wędrówka trwała cały dzień i cały ten dzień przeprawiali się przez las. Srebrnowłosy w pewnym momencie nawet zaczął liczyć drzewa. Nudził się okropnie, dlatego w końcu nadeszła chwila, w której spróbował nawiązać rozmowę z towarzyszem. Właśnie – spróbował. I na tym się skończyło. Kakuzu, jak spostrzegł, nie był na tyle rozmowny. Ach, błąd, był! Tylko że jak się już odezwał, jego słowa wywoływały w jashiniście takie emocje, że przez kolejne dwadzieścia minut można było słyszeć w kierunku zamaskowanego wyzwiska, groźby, prowokowanie do pojedynku, modły do Jashina o cierpliwość, zapowiedź odejścia i finalnie, niezrozumiałe powarkiwanie pod nosem. A co było najgorsze, po zakończeniu tego procesu dostawał drwiące spojrzenie od cholernego Kakuzu. Wtedy rozdrażniony do granic możliwości Hidan rzucał się na niego ze swoją bronią, co ten łatwo parował, wymienili parę ciosów i… i potem Hidan tracił zapał do pojedynku, a następnie kontynuował liczenie drzew z ukazującym jego zmęczenie westchnieniem. Za pierwszym razem pojedynek był nawet ciekawy, ale zakończony przez Kakuzu po paru uderzeniach, bo, jak twierdził, tracili czas. Później Hidanowi szybko nudził się monotonny proces: jego agresywny atak, spokojne odparcie ciosu Kakuzu, jego bardziej agresywny atak… I tak dalej.

   - Nikogo nie ma – usłyszał.

   Świetnie! Szybciej się nie dało? – pomyślał, bo nawet nie zdążył nacieszyć się tą nieobecnością zamaskowanego.

   - Super – odparł beznamiętnie, niemal ironicznie. Przymknął powieki, użalając się nad swoim losem. Uchylił je jednak, bo czuł na sobie uciążliwe spojrzenie Kakuzu. Zauważył, że marszczy on brwi w niezadowoleniu. Czyli nic nowego. Zamknął oczy ponownie, chcąc się zdrzemnąć.

   - Hidan – wezwał go. Zirytowany jashinista był zmuszony do spojrzenia na tego dupka.

   - Czego? – warknął.

   Kakuzu przymrużył niebezpiecznie powieki, ale po chwili wyciągnął coś z ukrytej kieszeni w spodniach, po czym podał to Hidanowi. Ten zaskoczony i nieco zaciekawiony odebrał od partnera czarną nić w rolce i igłę wczepioną w nią.

   - O, dzięki, Kakuzu – powiedział szczerze, podekscytowany, ale zaraz zasyczał, bo igła wbiła mu się w wewnętrzną część dłoni. Jego towarzysz odszedł parę metrów dalej i zasiadł pod drzewem w siadzie skrzyżnym. Hidan skupił swoją uwagę na kropli krwi, która już zebrała się w miejscu skaleczenia. Wyjął niedelikatnie mały przyrząd, po czym przybliżył rękę do ust. Ciecz rozpoczęła swoją wędrówkę, przyciągana grawitacją do ziemi, ale jashinista zdążył ją zlizać, nim skapnęła na jego kolana.

   Krew była w smaku nieprzyjemna – metaliczna, trochę oleista, rzadka. W zapachu zaś ostra, drażniąca, trochę jakby Hidan czuł rozkładającego się trupa.

   Nie dostrzegł wyrażającego zniesmaczenie spojrzenia Kakuzu.

   Zastygł na moment, rozkoszując się spokojem, chociaż trochę zakłócanym przez denerwujące towarzystwo skarbnika. Później zdjął swój płaszcz i ułożył wygodnie na nogach. Schylił się nad materiałem, manewrując między palcami igłą, na którą nałożona już była nitka. Zamyślił się.

   Chciał zrobić kieszeń, jakiś uchwyt, podtrzymanie dla czarnego szpikulca. Tylko że… Przecież on nie miał dodatkowego materiału, by to zrobić!

   - No, kurwa mać! – warknął, tracąc nikły zapas cierpliwości. Odwrócił się gwałtownie do partnera, który prawdopodobnie obserwował go przez ten czas. Hidan nie zraził się tym dziwnym zainteresowaniem z jego strony. Bo co go to przecież obchodziło? – Masz jakiś kawałek materiału?

   Kakuzu zmarszczył brwi w odpowiedzi na jego słowa. A później prychnął pogardliwie, co rozjuszyło Hidana.

   - Nie – odparł, ale jashinista już się tego domyślił. Fuknął i odwrócił się.

   Uspokoił się nieco, myśląc, że zostawi szycie na później, skoro i tak nie ma jeszcze wszystkich potrzebnych rzeczy. Przypomniał sobie, że Kakuzu wyjął igłę i nić dla niego z kieszeni w spodniach. Czy on też takie miał? Obejrzał ubranie ze wszystkich stron i rzeczywiście – znalazł jedną, ale małą, nie pomieściłaby ona tej broni, którą Hidan chciał ukryć. Zresztą i tak nie lubił, jak coś ciążyło mu na biodrach. Wolał już trzymać swoją broń w ręku. Właściwie kosę musiał trzymać tak zawsze, co mu nie przeszkadzało i wręcz przeciwnie: czuł się wtedy zwarty i gotowy do walki w każdej chwili. Nie żeby coś zagrażało mu, kiedy nie miałby broni; był przecież nieśmiertelny, a narzędzia do pozbycia się przeciwników mógł też zdobyć właśnie od nich, swoich ofiar. Skierował swe myśli na przyjemny temat.

   Chciałby odbyć rytuał. Dużo rytuałów. Aż przypomniała mu się jego wioska, Yuugakure i ostatnia noc, którą tam spędził. To była ta, kiedy członkowie Akatsuki zwerbowali go do organizacji. Wydawało mu się, jakby minęło wiele dni od tego czasu. Hidan mlasnął, dochodząc do oczywistego wniosku.

   Jak czas nie może mi się ciągnąć, kiedy mam takiego rozrywkowego partnera?

   Westchnął, ogarniając wzrokiem widok kilkudziesięciu drzew.

   Znowu te drzewa.

   - Kakuzu, jest w okolicy jakaś wioska? – Hidan przerwał ciszę, odwróciwszy się ku niemu.

   Skarbnik prawdopodobnie nie miał co robić, bo bezustannie gapił się na jashinistę. Zaczynało go to drażnić.

   - Tak, bo co? – spytał spokojnie, prawie się przy tym nie poruszył.

   Hidan wstał z miejsca. Pomyślał, że skorzysta jednak z małej kieszonki w spodniach i przechowa tam nić z igłą. Igłę wbił w małą rolkę tak, żeby go nie bodła lub po prostu nie wypadła. Uśmiechnął się, zadowolony.

   - Idę się rozerwać. W którym kierunku ta wioska?

   - Jeśli nie wrócisz przed porankiem, nie będę na ciebie czekał i sam zrobię misję. Tylko wiedz, że lider zostanie o tym poinformowany – zastrzegł zamaskowany. Jashinista uniósł głowę z wyższością i prychnął. – Tam – wskazał mu kierunek.

   - Miłego wieczoru – rzucił jeszcze i ruszył. Przemieszczał się szybko, bo skakał na drzewach. Za trzecim skokiem, coś wybuchło mu przy twarzy. Aż tak nie bolało, ale czuł pieczenie. – KURWA, KAKUZU! – krzyknął, kiedy się pozbierał. To była jedna z pułapek zamaskowanego. Zadrżał ze złości. Miał ochotę jak najszybciej oddalić się od partnera, który docinał mu nawet wtedy, kiedy rzeczywiście tego nie robił. Mógł się założyć, że jeśli Kakuzu usłyszał ten wybuch, uśmiechał się właśnie szyderczo pod nosem. – Wredny kretyn – burknął do siebie, co trochę poprawiło mu humor.

   Kiedy zobaczył małe domki, zwolnił. Pewnym krokiem przemierzył drogę ku centrum, jakiekolwiek by ono nie było (znowu musiał zadowolić się tak mało zaludnioną wioską). Zauważył jednak po drodze jakieś większe budynki – może aż tak mało, jak sądził Hidan, ta wioska nie była zamieszkiwana. Rozejrzał się dokładnie. Mijał wieczór, ludzi było coraz mniej na ulicach. A ci, którzy się przez nią przechadzali, rzucali jashiniście zaniepokojone spojrzenia. Może to przez jego kosę? Ale po co Hidan miałby się nad tym zastanawiać.

   Nawet nie zorientował się, gdy stanął i zaczął przyglądać okolicy z nadmierną uwagą. Mieszkańcy, spłoszeni jego dziwnym zachowaniem –  w dodatku zachowaniem obcego ninjy, uciekali prędkim chodem do swoich domów. Hidana to zirytowało, lecz zaraz rozpogodził się. Jeśli jego ofiary chcą się tak bawić, dla niego nie sprawiało to wielkiego problemu! Mógł pogonić za nimi, skoro tak się o to prosili…

~*~

   Kiedy Hidan chciał zabrać się do swojej pracy nad płaszczem, Kakuzu zastanawiał się nad tym, po jakim czasie jego partner zorientuje się, iż pomysł z szyciem kieszeni był beznadziejny. Owszem, to zamaskowany przyniósł mu „narzędzia”, ale zrobił to tylko po to, by zaspokoić (skrzywił się na to stwierdzenie) jego pragnienie i wyruszyć wreszcie na misję. Dlaczego ten pomysł był beznadziejny? Był taki, gdyż z tego, co na razie wiedział o partnerze, walczył on bardzo zażarcie, przez co już raz przecież zniszczył płaszcz i musiał go wymienić przed wyjściem na aktualną misję. Kieszeń była bezużyteczna, bo mógł z niej korzystać tylko przez krótki czas. Chyba że Hidan był miłośnikiem szycia i robiłby to za każdym razem, gdy wymieniłby nowy płaszcz, w co zamaskowany nie dowierzał.

   Kakuzu postanowił obserwować Hidana. Co z tego, że ten już przyłapał zielonookiego na wpatrywaniu się w niego? On o to nie dbał. Hidan: nieśmiertelny mężczyzna, jego partner – oto, dlaczego go obserwował. Skoro i tak musiał z nim wytrzymać nieokreślony czas, ponieważ Hidan także jest w jakiś sposób nieśmiertelny (choć skarbnik wciąż nie uznawał, że ją rzeczywiście można osiągnąć) i Kakuzu nie mógłby go… zdjąć, to musiał dowiedzieć się o nim więcej. Musiał wiedzieć, czego mógł spodziewać się po srebrnowłosym i jak tę wiedzę wykorzystać.

   Tak czy inaczej, byli na siebie skazani, musieli wybadać teren. To, że do Hidana to nie dotarło, nie jest jego sprawą. Chyba nie dotarło. Hidan nie wydawał się być nim zainteresowany w jakimkolwiek znaczeniu. Na pewno nie w znaczeniu „partner w Akatsuki”. O reszcie rodzajów zainteresowania wolał nie myśleć.

   Kakuzu nie żartował. Gdy mówił, że zrobi misję bez Hidana, jeśli ten nie wróci przed czasem, mówił poważnie. Zadania wyznaczone przez lidera były dla niego ważne, a ich wypełnienie – oczywistym celem. Dlatego ciekaw był, czy jutro wyruszy sam, czy w jakże uroczym towarzystwie srebrnowłosego.

~*~

   Hidan bawił się bardzo dobrze. Okolica była teraz upiększona krwawiącymi i może nawet jeszcze ciepłymi zwłokami ofiar dla czcigodnego Jashina. Leżał, usatysfakcjonowany, finalnie w tym samym miejscu – w małym centrum wioski – w którym zaczął swoją pogoń za zdobyczami. To było ekscytujące. Dla niego i dla jego ofiar, owszem, również. Tyle że oni kończyli gorzej. Błąd! Przecież byli ofiarami dla Jashina – wypełnili tak ważną rolę! Powinni być mu wdzięczni, że pomógł im zakończyć swój marny żywot w ten sposób.

   Poleżał jeszcze chwilę, nim wstał i ogarnął wzrokiem otoczenie; jak wcześniej doszedł do tego wniosku, przedstawiał się przed nim przyjemny obraz. Westchnął z zadowoleniem, po czym uśmiechnął się. Oparłszy kosę na ramieniu i jedną dłoń położywszy swobodnie na biodrze, patrzył na te widoki, kiedy usłyszał szelest. Momentalnie spiął mięśnie całego ciała jak drapieżnik, czekając na ruch swojej ofiary. Uśmiechnął się szerzej na to porównanie.

   Kątem oka zarejestrował parę ciemnych sylwetek ruszających w jego stronę, więc przygotował się na odparcie ataku. Ale wtedy było już za późno. Wystarczył jeden ruch – usłyszał świst jakiejś żyłki i było po wszystkim. Nie mógł nic zrobić.

   Jego szyja została podcięta ponad do połowy długości.

   Wrzasnął z olbrzymiego bólu i chwycił obu rękami skaleczone miejsce, nim stracił przytomność.

~*~

   Kakuzu nie dostał oznak, jakoby ktoś przemieszczał się wokół terenu, w którym odpoczywał, przez całą noc. Wstał i wyprostował się, poruszając barkami. Nie przyśnił mu się żaden sen; wypoczął bardzo dobrze. W tak zwanym międzyczasie rozglądnął się wokoło. Nie zostawił śladów, jakie wskazywałyby na przebywanie w tym miejscu jakiegoś człowieka.

   Chwilę zajęło mu zdjęcie pułapek – gdyby je zostawił, ktoś, komu udałoby się przetrwać natknięcie się na nie, miałby podejrzenia i zacząłby węszyć. A tego Kakuzu nie chciał. Wolał załatwić misję cicho i nie dawać nikomu dowodów swojej obecności czy czegokolwiek, co na przykład wzbudzałoby ciekawość tropicieli.

   Promienie wschodzącego słońca przedzierały się przez korony drzew, przez co ściółka była miejscami oświetlona, a miejscami – przyciemniona. W końcowym efekcie otoczenie wokół Kakuzu wyglądało tajemniczo i – zdobył się w myślach na to stwierdzenie – magicznie. Tak, lubił wschody słońca, które można było obserwować z różnych miejsc. To, jak wszystko, co żyje, przebudzało się kolejny raz, przypominało mu o tym, jak sam ponownie wraca do życia dziesiątki razy dzięki sercom, które zdobywa od przeciwników. Uśmiechnął się niebezpiecznie. Te myśli jeszcze bardziej poprawiły mu humor zaraz o poranku.

   Jednak głównie był zadowolony z tego, że jego sympatyczny towarzysz nie wrócił, a on nie zamierzał go szukać, tak jak obiecał.

   Słyszał tylko cichy szelest swoich własnych kroków, kiedy szedł, by wypełnić misję samotnie.

________________________________________________

Znowu minął miesiąc od poprzedniego rozdziału. Ale wiecie co? Mamy wakacje, więc podbijam sobie poprzeczkę - nowa notka co tydzień. Moje ambicie nie pozwalają mi traktować lekceważąco dążenia do celu. W grudniu dowiedziałam się, że od początku roku szkolnego mam zero jakichkolwiek nieobecności i spóźnień. I postanowiłam sobie wtedy, że utrzymam to do końca roku szkolnego, co mi się udało :D Mogę nawet pokazać Wam dyplom xD Także spodziewajcie się mnie niebawem, a tymczasem napiszcie mi swoją opinię na temat piątego rozdziału - czekam ♥