Quick shot - second (Kakuzu x Hidan)

   Nie potrafił zliczyć tych wszystkich nocy, kiedy zamiast po prostu zasnąć, wpatrywał się w oblicze śpiącego beztrosko partnera. Jego głowa spoczywała ufnie na twardych od długoletnich treningów udach, a światło księżyca padające na rozsypane srebrne włosy czyniło je lśniącymi. Zatopił w nich dłoń.

   Nie potrafił spać, kiedy czuł cierpki smak w ściśniętym gardle. Kiedy miał wrażenie, że każdy jego oddech jest tym ostatnim albo że każdy kolejny wdech jest niczym następna dawka trucizny. Pod jego skórą oprócz nici wyczuwał też obezwładniający jad, ściskający tkanki, mięśnie, nerwy. Jego dłonie drżały podczas takich nocy.

   Kciukiem gładził niemalże białą skórę na czole, obrysował delikatnie łuk brwiowy, zagłębienie w skroni, wysokie kości policzkowe, zapadnięcie pod nimi, prostą linię szczęki. Zatrzymał się na brodzie.

   Bał się. Nie mógł nic zrobić, żeby pozbyć się swoich obaw, bo i po cóż by miał uciekać przed prawdą czy się jej wypierać? Nigdy się nie łudził. Jego partner natomiast żył w złudzeniu, lekkomyślnie cieszył się każdym dniem, nie zważając na zagrożenia, na każdy swój krok. O nie, niczym się nie przejmował, on śmiał się przy potknięciach. Zazdrościł mu tego.

   A jednocześnie wielbił każdą sekundę, w której ten się śmiał. W której jego jasne wargi rozciągały się na boki, pokazując uzębienie. W której kąciki jego oczu unosiły się, a rzęsy dawały cień na policzki.

   Opuszką palca pogładził dolną wargę; blade usta rozchyliły się pod jego dotykiem. Zatrzymał się, wpatrując uważnie w każdą łagodną krzywiznę na jego twarzy. Chciał zapamiętać ten widok w szczegółach.

   Chciał go zapamiętać, zanim pamięć zostanie mu odebrana.

   Jego partner zbudził się. Fiołkowe oczy spojrzały na niego ze spokojem. O nic nie pytał. Wyraz jego twarzy nie zmienił się bardzo od tego, z jakim spał, ale on znał tę twarz na tyle dobrze, żeby mógł dostrzec na niej smutek.

   Mylił się. Jego towarzysz nie był przez cały czas beztroski. Nie nocami. Srebrnowłosy przejmował się jego stanem, kiedy tuż po przebudzeniu uderzały w niego uczucia i myśli wpatrującego się weń partnera. Bo i on znał jego twarz na pamięć.

   Szorstkie palce pogładziły blady policzek, a on schylił się, by posmakować wciąż rozchylonych ust. Ich smak też chciał pamiętać.

   Koścista dłoń dotknęła jego dłoni, splatając ich palce, kiedy druga przytrzymała brązowe włosy przy skroni.

   Jad rozgrzał się pod jego skórą, powodując drżenie. Westchnął z niemocy w policzek partnera, odsuwając się z nieznośnym uczuciem pokonania. Zastanowił się, ile pocałunków im jeszcze zostało, zanim skończy im się czas. Zanim zapomni. Zanim to zniknie.

   Towarzysz nie pozwolił mu jednak o tym dłużej myśleć, przyciągając go ku sobie z powrotem. Zaangażowanie jego partnera nie pozwoliło mu pozostać biernym. Objął jego wargi swoimi, pod językiem wyczuwając ich miękkość. Przesunął dłoń z policzka, zatapiając ją w jego włosach przy uchu, kciukiem pogładził skroń. Dłoń towarzysza natomiast pełzła przez całą długość jego ręki aż do karku, przytrzymując tak, aby znów nie uciekł.

   Nie chciał uciekać. Nie chciał też znikać. Ale wiedział, że nie mogli z tym walczyć.

   Oddechy mieszały się pomiędzy nimi, tworząc ich własną przestrzeń. Napierające na siebie języki łączyły się w tańcu, zajmując ich uwagę. Dłonie błądziły na karku, policzku, zaciskały się we włosach, dając im poczucie cielesności utrzymujące ich w rzeczywistości.

   Choć czuli, że wkrótce nadejdzie nieuniknione, ciasno ku sobie przylgnięci tworzyli ciepło, które nie pozwalało im rozpłynąć się w mroku nocy.

___________________________________

Rozdział w tym tygodniu pojawi się na blogu.

Na dniach też odpowiem na maile, dziewczyny ;)

Próbuję zrobić wszystkie zadania na studia zawczasu, tak, pracuję nad sobą. Dlatego też trochę się wszystko wydłuża, w kwestii bloga na przykład.

Dopadł mnie trochę nastrój na delikatniejszego shota, mam nadzieję, że się podobał. Mimo dosyć przytłaczającego, pesymistycznego widma zakończenia tej wersji ich historii, którą tu zarysowałam.

Jest już późno, a muszę wstać wcześnie rano, więc to chyba tyle z mojej strony, za to możemy porozmawiać w komentarzach, zapraszam :D

Pozdrawiam!