Quick shot - first (Kakuzu x Hidan)

Quick shot

Kakuzu x Hidan

First

   Byli ponad wszystkimi ludźmi.

   Hidan wiedział to. Był tego pewien. 

  Wciągnął ze świstem powietrze, przymykając powieki, kiedy czuł powolne gojenie się ran. Tak, czuł to doskonale - czuł krew, która jeszcze z tych ran wypływała, jak i czuł krew, którą pompowało szybko pracujące serce, chcące naprawić zerwane tkanki.

   Nieśmiertelność.

   To słowo smakowało srebrzyście. Wciągał jego subtelnie migoczącą poświatę wraz z powietrzem w płuca, która to po dostaniu się do nich atakowała je od wewnątrz drobnymi igiełkami lodu, kującymi i jednocześnie orzeźwiającymi. Zmuszającymi ciało do regeneracji.

   Mógł żyć wieczność, by tego doświadczać.

   Otworzył oczy.

   Po jego żołądku rozlał się jakiś przyjemny gorąc, gdy zobaczył Kakuzu wyszarpującego ociekające krwią, mięsiste serce. To działo się tuż przed jego oczami, widział więc szkarłatne krople, które płynęły po bruzdach wyżłobionych w jego szorstkich, masywnych dłoniach. Płynęły dalej po nadgarstkach, okręcając się wokół nich, żeby zaraz uciec czym prędzej wzdłuż ręki i nagle zwolnić, choćby wystraszone, bo moment później zadrżały i z oporem skapnęły z łokcia. Było w tym akcie coś tak kuszącego, że przełknął ślinę, czując nagłą suchość w gardle.

   Tym razem - było to serce z ciała ich oprawcy.

   - Zabił nas - rzucił z uśmiechem, patrząc na towarzysza z wyzwaniem.

   Kakuzu obrzucił go suchym spojrzeniem i prychnął od niechcenia, ale ten niski dźwięk zadowolił Hidana. Uśmiechnął się szerzej, zwracając wzrok w niebo nad horyzontem.

   - Zabił, ale nie umarliśmy - podsumował, parsknąwszy nieopanowanie. Mógł sobie wyobrazić, że Kakuzu właśnie wywraca oczami. - Podoba ci się bycie nieśmiertelnym? - spytał nagle. - Masz jakiś cel w życiu, będąc nieśmiertelnym? Dążysz do czegoś ważnego? Czy masz raczej błahe pobudki? Kakuzu, czy jest cokolwiek, co sprawia, że pragniesz żyć przez wieczność?

   Hidan często zastanawiał się nad tym, tak jak często próbował uzyskać odpowiedzi od towarzysza. Ten jednak zawsze odpowiadał mu tym samym. I ta odpowiedź Hidanowi wystarczała. Ale lubił ją słyszeć za każdym razem.

   - Pragnienie zobaczenia nowego dnia jest wystarczającym powodem.

   Hidan uśmiechnął się na te słowa. Tak, dla niego również był to wystarczający powód.

   Byli ponad wszystkimi ludźmi, a pragnęli dokładnie tego samego co oni. To było śmieszne.

  Wysoka sylwetka przysłoniła mu widok na horyzont. Kakuzu zatrzymał się i obrócił ku niemu, a poły zarzuconego na plecy płaszczu okręciły się wokół jego łydek przyciągającym wzrok, płynnym ruchem.

   - Ruszamy - usłyszał, a jego towarzysz rozpoczął kolejną wędrówkę.

   Wstał, otrzepał swój płaszcz z kurzu i ruszył za nim.

   Gdziekolwiek Kakuzu by nie poszedł, Hidan podążyłby za nim, dziś czy jutro. 

   I wiedział, że tego właśnie Kakuzu od niego oczekiwał.

   I że to tego pragnął.

____________________________

Szybki shot, wyładowuję stres, a nęka mnie mocno KuzuHi, od kiedy zrobiłam ten dysk z artami ostatnio i wchodzę na niego codziennie xD

Jak chcecie dostęp, zostawcie maile.

Trzymajcie się, wracam do kreślenia rzutów :")