Zakład – Prolog.

   Marzyliście kiedyś o beztrosce, braku jakichkolwiek obowiązków? O leżeniu sobie w cieniu podczas upału w lecie pod drzewem położonym na szerokiej łące? Może mogliście już doświadczyć tego zapewne błogiego uczucia, posiadającego jeden oczywisty haczyk - przecież nic nie trwa wiecznie. Chociaż... Kto wie?
   Taką chwilą, właściwie nie pierwszą w ich życiu, cieszyło się teraz dwoje uczniów liceum znajdującego się w prefekturze Kanagawa w Japonii. Chłopcy chcieli korzystać z tego spokoju do samiuteńkiego końca wakacji, by potem niczego nie żałować. Został im niecały tydzień do rozpoczęcia roku szkolnego.
   - Nie rozumiem, jak możesz chodzić w glanach w taki upał. Do tego cały na czarno - przerwał milczenie jeden z nich, kierując wypowiedź do blondyna. - Na odludzie ubierasz się jak na wybieg.
   - Nie na wybieg tylko dla siebie. Poza tym sam nie jesteś lepszy, Yuu - odpowiedział. Uchylił powieki, pokazując odpoczywające od słońca brązowe oczy i zerknął na farbowanego na bordo chłopaka w czerwonych jak krew trampkach.
   - Wiesz, że to moje ulubione - mruknął Yuu i lekko się uśmiechnął, przypominając sobie zdarzenie z nimi związane.

   - Babciu te są dobre, mogę je wziąć? - powiedział piętnastolatek przeglądający się w lustrze i oceniający czerwone trampki, które właśnie założył na nogi. Cieszył się, że nareszcie znalazł odpowiednie po wywróceniu do góry nogami całego centrum handlowego w Yokohamie.
   - Dobrze, idź zapytaj się sprzedawcy, ile kosztują - powiedziała, oglądnąwszy pudełko z tych butów wewnątrz i na zewnątrz oraz półkę, na której stały, w celu odszukania ceny. - Bo tutaj o tym nic nie pisze, a ja w tym czasie poszukam czegoś dla siebie.
   Mający ledwo sto sześćdziesiąt centymetrów wzrostu nastolatek udał się do kasy, oglądając po drodze stopy, na których wciąż miał założone czerwone buty. Musiał kupić sobie nowe trampki, ponieważ jego stare z otartą podeszwą i urwanym sznurowadłem nie nadawały się do użytku. "Koledzy" już nieraz wyśmiewali się z jego starych, niedopasowanych do niego ubrań. Poczuł, że jego oczy wilgotnieją na samo wspomnienie śmiechu i kpin klasowego dowcipnisia: "Patrzcie, patrzcie! Nasza piskliwa myszka wygląda tak przeuroczo w tych krótkich dżinsach i obcisłej bluzeczce! Pewnie dzisiaj znów będzie zbierać forsę za dawanie dupy przypadkowemu frajerowi!" Poczuł, że zderza się z kimś.
   - Przepraszam - powiedział szybko i podniósł wysoko wzrok, dostrzegając brązowe oczy wpatrujące się w niego. 
   - Nie, to ja przepraszam, nie płacz - powiedział i schylił się niżej, objął jego twarz rękoma, po czym kciukiem starł płynącą łzę po policzku niższego chłopca. - Nic ci nie jest?
   - Nie... - powiedział i chciał jak najprędzej uwolnić się z  jego uścisku i naporu jego hipnotyzującego spojrzenia, ale coś go powstrzymało i trwał tak dłuższą chwilę.
   - Piękne... - szepnął wyższy, a tamten skamieniał. Brązowooki po chwili drgnął, puścił chłopca i rzekł: - przepraszam. - Wyminął go, wyszedł ze sklepu i zniknął w tłumie. Czerwonowłosy nadal stał w tym samym miejscu jak kołek z rozdziawioną buzią i szeroko otwartymi oczami. Otrząsnął się z chwilowego osłupienia i poszedł w końcu do kasy.

   - Dlaczego nie chcesz ze mną być? - usłyszał pytanie Hisashiego, które wyrwało go ze wspomnień.
   - Mówiłem ci przecież już wiele razy... - Westchnął, a kiedy zobaczył jego nieugięte spojrzenie, ponownie odpowiedział: - nie chcę zepsuć naszej przyjaźni, większość par po zerwaniu zrywa także wszelki kontakt, czego bym nie chciał.
   - Czyli uważasz, że byśmy się rozstali? - prychnął. - Mniejsza. Zobaczysz, zostaniesz sam, kiedy mnie już tutaj zabraknie.
   - Proszę? - wybuchnął oburzony. - Mam przez to rozumieć, iż wątpisz w to, że z kimś się zwiążę? - Czerwonowłosy nie otrzymał odpowiedzi. Wpadł na pewien pomysł. - Załóżmy się! Jeśli do października kogoś sobie znajdę, to przestaniesz mnie o to pytać, a jeśli nie, to... będę z tobą, dobrze, Hisashi?
   Chłopak obrócił głowę w jego stronę ze skwaszoną miną. Niezbyt przypodobał mu się ten pomysł, ale uścisnął dłoń przyjaciela. Yuu wstał i robiąc cień nad głową wyższego, wyciągnął do niego ponownie dłoń, by pomóc mu wstać.
   - A teraz chodźmy, babcia już pewnie zrobiła ciasto. - Od razu zobaczył błysk w oczach Hisashi'ego.
   - Jakie? - spytał, podnosząc się do siadu.
   - Jagodowe.
   - Ona zawsze wie, co dobre. - Roześmiał się i wstał z pomocą ciemnowłosego, po czym poszli znaną sobie ścieżką do kobiety, która zawsze była optymistycznie nastawiona do życia.

_______________________________

Strasznie długo ociągałam się z napisaniem notki, inaczej, nie miałam czasu ;P A wena była i mam nadzieję, że pozostanie u mnie jeszcze przez jakiś czas. Pozdrawiam i dziękuję za uwagę :)