Nieśmiertelni – Rozdział XV

Nieśmiertelni - Rozdział XV

Pairing: Kakuzu x Hidan

Lecieli na glinianym ptaku całą szóstką.

Jego policzki smagało chłodne, nocne powietrze, a płaszcz zawijał się z cichym tupotem przy kostkach. Przymrużonymi oczami obserwował widok, jaki miał pod sobą. Las, który niczym brudny, ciemny dywan przysłaniał glebę, zaczynał się przerzedzać, aż po chwili z pola widzenia drzewa zniknęły całkowicie. Teraz to skały stanowiły dominujący element w krajobrazie. Cisza zakłócana była jedynie szelestem ich szat oraz furkotem skrzydeł. Księżyc skryty za chmurami nie mógł ich oświetlać, ale i tak jasny punkt, jakim byli z powierzchni ziemi, odznaczał się na tle grafitowego, ciemnego nieba. Mogliby zostać zauważeni – dlatego, aby tego uniknąć, lecieli dłuższym torem, okrążając Wioskę Ukrytą w Kamieniach. Ta usytuowana była między ogromnym skupiskiem skał, co już samo w sobie wzmacniało jej obronność, jako że tworzyło to trudny dostęp do wioski. To, ilu ludzi i kto dokładnie przybył do wioski, mogło być bez większego wysiłku kontrolowane.

Ich celem było dotarcie do tej części wioski, gdzie okalające ją głazy były najwyższe, za to kwatera główna stała zaraz przy ścianie, jaką tworzyły. Gdzieniegdzie z jej szczelin wypływały źródła wody, tworzące wąskie, choć wysokie wodospady. A przynajmniej tak Kakuzu tę wioskę zapamiętał, wkradając się do niej przed laty.

Zerknął kątem oka na srebrnowłosego członka organizacji. Ten spoglądał w dal nieobecnym wzrokiem. Oczy Hidana zagoiły się już, tak jak reszta ran, co mógł stwierdzić z obserwacji, bo nie rozmawiał z partnerem zbyt wiele od zebrania Akatsuki. Był milczący i wydawało się to zamaskowanemu… Cóż, na pewno było to dla niego zadziwiające, ale po dłuższej kontemplacji uważał to za niepokojące zjawisko. Zastanawiał się nad możliwymi przyczynami wystąpienia tego zjawiska i prawidłowych odpowiedzi mogło być zbyt wiele, by którąś warto było omawiać. Na razie zamierzał poczekać z jakąkolwiek reakcją na tę sytuację. Może po misji jego partner będzie znów z powrotem bardziej rozmowny.

Chociaż właściwie dlaczego miałby reagować w ogóle? Milczący Hidan, pokornie wykonujący misję – coś niespotykanego, owszem, ale czy skarbnik powinien odbierać to negatywnie?

Chociaż właściwie dlaczego miałby na to w ogóle zwracać uwagę?

Odrzucił na bok myśli, które jego samego wytrącały z równowagi, ponieważ usłyszał swoje imię:

- Kakuzu…

Napotkał wzrok lalkarza, odbierając niemą informację. Skoczyli ze stwora.

Furkot szat podczas spadania wydawał się być najgłośniejszym dźwiękiem w okolicy, dźwiękiem, który miałby zawiadomić każdego, kto tylko znalazłby się w pobliżu, o jego obecności, ale – właśnie – wydawał się taki być. Tak samo jak prędkość spadania i waga Kakuzu mogłyby wskazywać, że huk przy lądowaniu będzie jeszcze głośniejszy. W rzeczywistości zaś minęło jakieś pięć-sześć sekund i z cichym łoskotem wylądowali obaj na ziemi. Niezauważeni.

Nie tracili czasu – od razu pognali pod górę, starając się dla zabezpieczenia przemykać za większymi skałami. Kakuzu uniósł głowę i obserwował jeszcze przez moment ptaka lecącego z powrotem. Grupa Hidana miała dużym kołem okrążyć wioskę i pojawić się z drugiej strony, jednak wtedy mogli już być zauważeni. Właściwie to, żeby zostali zauważeni, było celem tamtej grupy – czyli odciągnięcie uwagi. Do tego czasu Sasori i Kakuzu musieli znaleźć kwaterę dowódcy, by nie pozwolić mu dołączyć do reszty.

Dotarli obaj na szczyt i zatrzymali się. Nie napotkali po drodze żadnej przeszkody w postaci wartowników. Zamaskowany pomyślał, że kiedyś wioska ta była bardziej strzeżona. Czyżby obecni przywódcy wierzyli jedynie w dogodną lokalizację i nie obawiali się napaści?

Nieistotne, skup się na swoim celu – powiedział do siebie w duchu.

Spojrzał w dół. Tuż przy skałach pod nimi stała kwatera wioski. Był to najwyższy budynek, choć oprócz tego niewyróżniający się niczym szczególnym. Zdaniem Kakuzu, jeśli już wszystko było takie samo, mogli zrobić tę kwaterę tak jak resztę, ukryć ją dla bezpieczeństwa.

Ludzie z tego kraju naprawdę nie mieli gustu. Kakuzu skrzywił się, kiedy przypomniał sobie osoby, jakie znał, które były stąd – a denerwujące w większości bardziej niż Hidan.

- Idziemy – dał znak Sasori i ruszył. Kakuzu zerknął na niego i sam zaczął przemieszczać się w dół. Szukał wzrokiem ewentualnych wartowników, ale żadnych nie dostrzegł. Znaleźli się kawałek od miejsca, gdzie tył budynku stał obok skał. Musieli zejść jeszcze niżej.

I wtedy w oknie zobaczył ninję. A ten zobaczył jego. Napiął mięśnie, by go zaatakować, ale usłyszał cichy syk Sasoriego obok siebie. Wartownik nie ruszał się i patrzył na nich nieobecnym wzrokiem; rozejrzał się dookoła w środku budynku, a następnie dał znak ręką, by się zbliżyli.

- Czysto – odezwał się lalkarz i zszedł niżej, po czym skoczył przez okno.

Wyglądało na to, że dosyć łatwo jego tymczasowy partner zdobywał swoich szpiegów – pomyślał o nim zamaskowany, skacząc jego śladem w głąb budynku.

Przymykając powieki, wytężył swoje zmysły, by wiedzieć, w jakim położeniu się znajdował – ile jednostek było w pobliżu oraz z jakim pokładem mocy. Otworzył oczy i ruszył korytarzem.

- Tędy – oznajmił cicho, burkliwie, ale był pewien, że lalkarz to dosłyszał.

Przemieszczali się korytarzami, w milczeniu eliminując stawiające opór pojedyncze jednostki. Wyglądali na zaskoczonych ich obecnością – i dobrze. Zamaskowany nie zamierzał przepuścić nikogo, kto mógłby wznieść alarm. Jeszcze jeden skręt i...

I stanął oko w oko ze swoją ofiarą, która okrywając się kamizelką, wyszła właśnie ze swojej sypialni chyba czymś zaniepokojona. Słusznie. Choć Kakuzu wiedział, że nie zrobili żadnego hałasu.

To był ułamek sekundy, kiedy utwardził pięść już pędzącą, by zaatakować tego człowieka.

Nastąpił huk, gruz sypał się w miejscu, w którym powstała dziura w ścianie – zamaskowany zadał taki cios, że mężczyzna przebił się ciałem do drugiego pomieszczenia, które okazało się być jego prywatnym pokojem. Przywódca Kamienia stał już bowiem w gotowości uzbrojony w swoją broń, której wcześniej przy nim skarbnik nie widział. Stał w gotowości i udawał, że nie doznał żadnych obrażeń z tego ataku.

Kakuzu prychnął. Ten mężczyzna wyglądał jak weteran wojenny, nie, raczej dzikus... Ach, nie zamaskowanemu było to oceniać. Ale było coś zabawnego w patrzeniu choćby na wersję samego siebie sprzed połowy wieku.

Opalone, umięśnione ciało, szramy i blizny wyraźnie zarysowane na skórze i ta mowa ciała podpowiadająca, że choć jego broń wyglądała imponująco i groźnie, to wcale nie pokładał w niej swojej nadziei na wygranie tego starcia – pokładał ją w swojej sile i umiejętnościach. Chociaż... Nadziei? Na cóż komu nadzieja, kiedy jest się tak zmotywowanym, jak ten mężczyzna?

- Kakuzu z Wioski Ukrytej w Wodospadzie – wycedził przywódca i wyszczerzył zęby w nieprzyjemnym uśmiechu. Ten uniósł brew, zastanawiając się, czy nie schylić głowy w groteskowym przywitaniu, ale dawno już zrezygnował z takich zabaw ze swoimi ofiarami. – Oraz... – Przesunął wzrokiem od zamaskowanego do jego kompana. – Kto by pomyślał? Sasori Czerwonego Piasku twoim partnerem? Skoro jeszcze żyje, to mam tutaj ciekawych przeciwników...

Kakuzu wywrócił oczami. Przecież nie zabijał każdego partnera. Hidana na przykład nie zabił. A fakt, że nie mógł, to już informacja poboczna.

Zaraz jednak zmarszczył brwi, próbując wyciągnąć jak najwięcej wniosków z jego słów.

Pierwszym było bardzo prawdopodobne przypuszczenie, że ten mężczyzna nie podejrzewał, że do wioski wtargnął ktoś jeszcze oprócz nich dwóch – cóż, i tu należały się liderowi oklaski za takie nietypowe dla Akatsuki podejście, na którym opierała się cała strategia tej misji. Ktokolwiek, kto tak długo i uważnie obserwował ich organizację, w pierwszej kolejności myśli, że napastników jest tylko dwóch, bo tak właśnie pracowali. Pain sprytnie wykorzystał to, że ich obserwatorzy o tym wiedzą.

Drugi wniosek był... dość irytujący dla Kakuzu, choć nie wiedział dokładnie, jak powinien na to zareagować – mężczyzna zdobył wiele informacji na jego temat, a przynajmniej na temat tego, że zamaskowany skłonny był wykorzystywać swoich parterów i ich życia. I podzielał opinię Kakuzu, że ci partnerzy byli słabi. Oraz najważniejsze – znał ich. Zamaskowany obawiał się, że ten znał ich bardzo dobrze, a mimo to jego postawa była stabilna i ukazywała pewność siebie.

Mimowolnie napiął mięśnie, przeczuwając, że nie będzie to pierwszy z brzegu przeciwnik.

Sasori natomiast prychnął.

- Jesteśmy tak sławni czy masz jakąś obsesję na moim punkcie albo na punkcie Kakuzu? – zakpił. Uśmiech tamtego tylko poszerzył się.

- Ach, skądże! – odpowiedział lalkarzowi, po czym zaśmiał się cicho pod nosem. – Ja tylko mam obsesję na punkcie waszej bandy.

Rzucił te słowa w przestrzeń tak swobodnie, że początkowo Kakuzu nie zrozumiał, o co temu chodziło. Spojrzał prosto na przywódcę ludzi, którzy ich szpiegowali. Była to więc prawda, że się nimi interesowano... Aż za bardzo.

- Jakiś czas temu widzieliśmy cię z kimś innym, Sasori... Śledziliśmy was, jednak gdy wysłaliśmy za wami większą grupę, pokonaliście nas. Nikt nie wrócił. Po co tu przyszliście? Jeśli chcecie mnie zabić, wiedzcie, że zastąpią mnie inni – ostrzegł, a jego głos mówił jasno, że myśl o starciu na śmierć i życie wprawiała go w dobry nastrój. – Pewnie niezbyt przypadło wam do gustu, że nie pozwalamy wam tak swobodnie sobie hasać w pobliżu, co?

Kakuzu słuchał go i słuchał. I odkrył, że ten mężczyzna miał niesamowitą umiejętność zanudzania kogoś tak bardzo, że chce się już odpuścić walkę i właściwie to dać się zabić.

- Toleruję tylko jedną taką gadułę, ale niestety nie ciebie – rzekł niespodziewanie lalkarz, a zamaskowany spojrzał na niego wzrokiem sugerującym, że podejrzewał go o postradanie zmysłów, gdy domyślił się, o kogo mu chodziło.

Poważnie?

Nie, nie wierzył, nie było w ogóle mowy, żeby uwierzył, że Sasori naprawdę lubił Deidarę.

A jednak ciężko było zaprzeczyć czemuś, co było rzeczywiste.

***

- Spójrzcie, już prawie dotarliśmy – Deidara przerwał ciszę. Mężczyzna w masce podszedł do niego i spojrzał w dół.

- AAACH! JAK WYSOKO! – cienki, śmieszny głosik rozbrzmiał, a jego właściciel przyczepił się do blondyna kurczowo, trzęsąc się.

- Cicho bądź, bo nas zauważą, un! – upomniał go ten, poirytowany. – I puszczaj mnie, zboczeńcu!

- Ale...! Ale tu jest ZA WYSOKO! ZLEĆMY NIŻEJ, NIIIŻEEEJ! – zaczął krzyczeć i łkać na zmianę. Hidan parsknął śmiechem. Nie bardzo go obchodziło, czy zostaną zauważeni – przecież i tak mają narobić hałasu, więc co za różnica, czy nastąpi to wcześniej?

Do rozmowy dołączył chichoczący Kisame:

- Oj, oj, bo powiem Sasoriemu, jak się tu mizdrzycie...

- CO?! – obruszył się zaraz blondyn i gorliwiej zaczął odciągać od siebie nowego członka Akatsuki.

A do chichotu Kisame dołączył śmiech Hidana.

- Ahahaha! Deidara, jemu też powiedziałeś? Ty to chyba nie masz się czym chwalić, co?

- HIDAN...! - Artysta był już cały czerwony na twarzy i ciężko było określić czy z zawstydzenia, czy ze zdenerwowania.

- AAAAA! SPADNIEMY! - A jego pasożyt zaczął coraz głośniej wrzeszczeć.

- Ach, mówił i móóówił mi o swoim wybraku z takim ożywieniem, że nie miałem serca przerywać – odpowiedział Kisame, szczerząc ostre zęby i najwyraźniej mając wielki ubaw z reakcji Deidary, który szamotał się dalej z Tobim. - A pooopatrz teraz, co wyprawia za plecami tego wybranka... Nie do pomyśleeenia!

Hidan ponownie wybuchnął śmiechem, a Kisame chichotał dalej w swoim stylu.

- HEJ! Kisame, to nieprawda! - Deidara dawał się prowokować bez większego wysiłku. Ależ on naiwny.

- NIE TRZĄŚ TAK, DEIDARA-SENPAI, BO SPADNIEMY! AAA! SPADNIEMYYY! - A Tobi powtarzał swoje, uczepiony blondyna.

- O Jashinie, cóż za haniebny to czyn, zdradzać ukochanego! Nie miej litości!

- HIDAAAN! - krzyczał artysta, coraz bardziej zdesperowany przez swoją niemoc. - Puszczaj, Tobi!

- NIE! TOBI SIĘ BOI! - protestował wciąż, łkając. – WSZYSCY UMRZEMYYY!

- TOBI!

- UMRZEEEMY!

- Oj, kolego, podobasz mi się – stwierdził Kisame, zarzucając po przyjacielsku rękę na ramiona Hidana. Ten wyszczerzył się. – Hej, chłopaki! Chodźcie tu bliżej!

Jego słowa po chwili dotarły do szamoczącej się dwójki, która o dziwo uspokoiła się nieco i odeszła od krawędzi ich środka transportu. Tobi wciąż przylepiony był do boku blondyna, który gromił go wzrokiem.

- Słuchajcie, teraz już jesteśmy na tyle blisko, że będzie można nas usłyszeć, więc uciszcie się. Spytacie: dlaczego mamy wciąż być niezauważeni, skoro mamy narobić rabanu? – Kisame praktycznie odgadł myśli Hidana. Spojrzał na niego z niezrozumieniem, wciąż czując nieduży ciężar na ramionach. – Cóż, myślałem, że moglibyśmy zrobić większą imprezę...

***

Wymierzał ciosy raz za razem, a jego przeciwnik sprawnie ich unikał. Odepchnął utwardzoną ręką miecz, kierując pięść ku twarzy przywódcy Kamienia. Wtedy miecz wbity został w kamienną podłogę, uszkadzając ją, aż szczeliny utworzyły swe ścieżki pod jego stopami, a wtedy wybuchły. Zdążył odskoczyć, ale musiał przyznać – zaskoczył go ten ruch. Kawałek jego jeszcze niezdjętego płaszczu uległ zniszczeniu. Cofnął się parę kroków, tworząc dystans między nimi. Wtedy zaatakował Sasori. Ich przeciwnik nie miał ani chwili spoczynku.

Mieli ogromną przewagę. Ktokolwiek przybył pomóc swojemu przywódcy, został wyeliminowany przez lalkarza, a Kakuzu wtedy zajmował czas ich głównemu celowi. Od dobrych parunastu minut nikt więcej się nie pojawił, a przywódca, chwytając się każdego asa w rękawie, próbował jakoś wybrnąć ze swojej marnej sytuacji, tak jak próbował przed chwilą. Niezbyt mu to wychodziło, zamaskowanego niezmiernie irytował więc drapieżny uśmiech na twarzy mężczyzny. Rzucał co chwila jakimś komentarzem, na co żaden z nich już nie reagował, skupiając się na jak najszybszym zakończeniu pojedynku.

Gdyby tylko tak głupio się nie szczerzył... – pomyślał Kakuzu, ruszając znów do bezpośredniego starcia i w tym jednym momencie nie zdążył zareagować na nagły ruch. Miecz znów wbił się w ziemię i szybkim machnięciem posłał w kierunku jego twarzy pył i pojedyncze drobne kamienie. Wtedy wybuchły, a Kakuzu poczuł opadające na policzki włosy. Maska i okrycie głowy w większej części były zniszczone, zrzucił więc je z siebie ruchem wyrażającym zdenerwowanie.

Wytężył zmysły, nie chcąc popełnić już żadnego błędu i decydując się zakończyć to szybko. Jego zwiększona czujność wykryła, że zbliża się do nich szybko ktoś nowy. I to od jego strony, nie od strony Sasoriego, więc to on będzie celem prawdopodobnego pierwszego ataku. Rzucił się w okamgnieniu na przywódcę Kamienia, jakby niczego się nie spodziewał. Mężczyzna natomiast przymierzył się do ciosu, chcąc uprzedzić skarbnika. Kakuzu wykorzystał to i przemknął pod jego ramieniem, w jednej chwili zacieśniając dłoń na karku przywódcy, drugą ręką zaś pomógł sobie w przemieszczeniu ciała, nad którym teraz miał kontrolę, w stronę osoby, która właśnie pojawiła się przed nim. Nie bezpośrednio przed nim – bo stał za kontrolowanym właśnie przywódcą, trzymając jego ciało przed sobą niczym żywą tarczę.

I wtedy pojedynek się zakończył. Ciało przeciwnika opadłoby na ziemię, gdyby go nie trzymał. Ponad ramieniem nieprzytomnego przywódcy zobaczył Itachiego Uchihę, który jednym spojrzeniem właśnie obezwładnił ich główny cel.

Kakuzu nie zmarnował tej okazji. Miał już dosyć cackania się z tą wyszczerzoną gadułą. Utwardzoną dłonią przebił na wylot klatkę piersiową mężczyzny, po czym szarpnął z powrotem, trzymając w garści cuchnące krwią wnętrzności mężczyzny. Puścił i ciało, i bezużyteczne wnętrzności na ziemię. Przeszedł nad ciepłym jeszcze ciałem, zbliżając się do Uchihy. Kątem oka spostrzegł, że Sasori stanął obok niego.

- Dlaczego tu jesteś? – rzucił przez zęby mało uprzejmym tonem, nie kłopocząc się z powitaniem, zbyt zirytowany przedłużającą się walką i zachowaniem poległego przeciwnika.

- Wracaliśmy z misji. Po tym, jak mnie zaatakował, Orochimaru uciekł – powiedział, co nijak zdaniem Kakuzu miało się do jego pytania. Choć to, co powiedział, z pewnością nie poprawiło złego humoru skarbnika.

- Uciekł? – lalkarz wypluł to słowo z ust niczym truciznę. Ta informacja widocznie i jemu nie przypadła do gustu.

Itachi z nieczytelnym wyrazem twarzy skinął potwierdzająco głową.

- A następnym poleceniem lidera było dołączenie do waszej dwójki – wyjaśnił w końcu.

Cichy szelest powiadomił ich o nagłej obecności kolejnej osoby. Zetsu spojrzał na każdego z nich po kolei, ale nim się odezwał, wtrącił się skarbnik.

- Nasza rola tutaj się skończyła. – Kakuzu wskazał brodą w kierunku ciała przywódcy.

- W budynku nie ma już nikogo więcej, wszyscy zgromadzili się wokół naszych szanownych towarzyszy... – Suchy śmiech wypełnił pomieszczenie.

Itachi skinął głową.

- Zgodnie z planem.

- Dokładnie – odpowiedział Zetsu. – Pozostaje wam dołączenie do nich. Będę was informował, gdyby ktoś próbował zbiec, tak aby nikogo nie przeoczyć.

Parę sekund później już go nie było. Kakuzu wymienił spojrzenia z pozostałą dwójką. Ruszyli w stronę placu, z którego dochodził hałas.

***

Plan był prosty.

Kisame skoczył pierwszy. Jego atak miał wyciągnąć z domów wszystkich shinobich. Mnóstwo wody przelewało się ulicami od centrum aż po brzegi wioski. Fale rozbijały się o budynki, wlewając przez okna do pokoi, ale nie burzyły się. W końcu żywioł ziemi był silniejszy w konfrontacji z wodą, a mieszkańcy wioski Kamienia przecież głównie w niej się specjalizowali.

Fakt, że wioska była zamknięta i otoczona murami, wykorzystał Kisame w swoim planie, ponieważ woda nie miała dokąd spłynąć, więc teraz już tylko płynęła swobodnie, a fale rozbiły się o mury i uspokoiły. Pomagał im także rodzaj powierzchni – głównie skalisty, a wioska umiejscowiona była na płaskim terenie, tak więc woda nawet nie miała gdzie wsiąknąć. Ulewy i deszcze występowały na tym obszarze niezwykle rzadko, prawie wcale, ale na ten czas ludzie otwierali bramy i wyciągali na ulice naczynia, by wodę zebrać. To wykorzystywali także ewentualni najeźdźcy na wioskę, dlatego wtedy podwajano straże przy wejściach, a ludzie wzmagali czujność. A z tego powodu też Akatsuki zaatakowało w bezwietrzną, spokojną noc, kiedy strażnicy w czasie swojej warty nie przykładaliby się specjalnie do obserwacji.

Gdy rozlana po ulicach wioski woda sięgała już tylko ponad kostkę Kisame, ten skoczył pionowo w górę i zaatakował techniką wiatru. Potężną, ale nie gwałtowną – by woda się nie rozpierzchła, ale... cierpliwą techniką. Powietrze uderzało długie sekundy w taflę wody, a ta, pomimo że nie zamarzła, to taki podmuch wystarczył, że była choć minimalnie schłodzona. Niektóre cząsteczki rozbiły się w powietrzu i zawisły tam przez atak, tworząc lekką mgłę. Różnica była łatwa do wyczucia – ciężka, chłodna, choć rzadka mgła toczyła się leniwie od centrum po brzegi wioski, tak jak wcześniej atak wodny.

Ludzie, którzy zdążyli wyjść na ulice – przez okna, by nie wpuszczać wody do środka – rozglądali się w poszukiwaniu źródła ataku. Któryś bystrzejszy mężczyzna zawołał do pozostałych ludzi, wskazując ręką w stronę centrum. O to chodziło.

Nikt jeszcze ich nie zauważył, ale teraz to nie miało znaczenia.

Hidan obserwował z góry, jak shinobi Kamienia biegną ku placu głównemu, gdzie ich uwagę skupił Kisame. Głupcy odsłaniali tym samym swoje tyły.

- Ruszamy – rzucił jashinista do Tobiego i Deidary.

Tobi i Hidan skoczyli, a Deidara poleciał na glinianym ptaku. Wszyscy w innym kierunku, jak najdalej od centrum, by od tyłu atakować wrogów.

Deidara spuścił swoją bombę, której wybuch miał o wiele większe pole rażenia przez obniżoną wcześniej temperaturę – bo ta przy wybuchu gwałtownie wzrosła, dlatego w tym momencie powietrze samo w sobie działało jak bomba.

Donośny huk przerwał pełną napięcia, ciężką atmosferę.

Wyznawca Jashina uśmiechnął się błogo, kiedy z cichym odgłosem wylądował na dachu niskiego budynku.

Zabawa się rozpoczęła.

***

Nieciężko było zorientować się, dokąd powinni zmierzać. Patrząc na okolicę z dachu kwatery głównej znajdującej się na obrzeżach, widział całą panoramę wioski. Ludzie, którzy byli parędziesiąt metrów dalej – pierwsi, których dostrzegł – byli martwi, a pozycje ich ciał wskazywały jednoznacznie na to, że nie zdążyli nawet się odwrócić, a co dopiero zaatakować tego, kto podszedł ich od tyłu.

Ruszyli w tym samym momencie, mimo że nie byli wcale zorganizowani co do przemieszczania się w grupie – wszyscy troje na własną rękę wyciągali wnioski, rzucając spojrzenia trupom. Bez uzgadniania tego między sobą kierowali się ku centrum wioski, gdzie mogli zauważyć ruch przez kłęby dymu.

Kakuzu zeskoczył na ulicę, która ciągnęła się prawie bez przeszkód minimalnymi zygzakami w miejsce, gdzie chciał się dostać. Na drodze stanął mu jeden budynek, spiął więc mięśnie nóg i skoczył na kalenicę dachu, a w następnym kroku był już po drugiej stronie budynku.

Do jego uszu docierały coraz głośniejsze odgłosy walki.

Sasori, chociaż ruszył w tym samym czasie, to zniknął mu z pola widzenia, prawdopodobnie biegnąc równoległymi uliczkami. Kątem oka jednak widział Itachiego przemieszczającego się po dachach, nie kwapiącego się ukrywaniem swojej obecności. Zamaskowanemu również na tym nie zależało – owszem, Uchiha, biegnąc po dachach, miał szersze pole widzenia, ale Kakuzu po prostu bardziej zależało na tym, by przyglądnąć się mijanym trupom z bliska, gdy obok nich przebiegał. Upewniał się, że jego przypuszczenia co do ich napastnika były słuszne.

Podejrzewał, że rejonem tym zajęła się jedna osoba, która atakowała każdego na swojej drodze, kierując się przy tym – tak jak oni teraz – ku centrum. Cięcia w różnych kierunkach, głębokie i śmiertelne, wskazywały, że była to robota albo Hidana, albo Tobiego. Dla Hidana byłoby to typowe, choć miał wątpliwości, że to on, ponieważ nie wyobrażał sobie atakującego jashinisty nie krzyczącego przy tym czy w ogóle jego skradającego się. Tak, Kakuzu ocenił już przecież swoim doświadczonym okiem, że ofiary zostały zaskoczone i nieświadome zagrożenia aż do kilku milisekund przed śmiercią. Deidarę odrzucił w swoich podejrzeniach od razu – on wysadziłby wszystkich, a nawet jeśli jakimś cudem zdecydował się na atak z użyciem kunai czy innego ostrego narzędzia, to na pewno nie byłby tak dyskretny. Deidarę odrzucił od razu, co do Hidana miał wątpliwości, dlatego mógłby się założyć, że tym terenem zajął się Tobi, którego umiejętności nie znał. Tak, stawiał na Tobiego.

Kilkanaście sekund zajęło zamaskowanemu zebranie tych informacji i podsumowanie ich oraz tyle samo zajęło mu też dotarcie na miejsce. Zatrzymał się w cieniu pobliskiego budynku na ulicy, którą zmierzał, a jedno mrugnięcie okiem później po jego obu stronach pojawili się Sasori i Itachi. Oceniali scenę, którą mieli przed sobą.

To był chaos.

Najpierw skupił wzrok na Hidanie, który stał najbliżej – wyglądał, jakby właśnie dostał swoją nagrodę, a obok było parę trupów podobnych do tych mijanych wcześniej. Stąd też domyślił się, że terenem za jego plecami zajął się jashinista, który szczerzył się jak wariat do nieba, mając wbitą w brzuch swoją wielką igłę. Jego ofiara padła na kolana, a shinobi walczący z nim zachowywali dystans i próbowali odnaleźć się w sytuacji.

Potem zauważył Kisame w bardziej ustronnym miejscu na placu, właściwie w samym jego centrum. Był w swoim żywiole, dynamicznie poruszając się między przeciwnikami. Błyskawicznie zadawał im obrażenia. Jedni padali od razu, drudzy wpadali zaskoczeni na innych, a on wirował pośród nich, mówiąc do swojej poruszającej się broni.

Wybuchy Deidary powodowały największy hałas, burząc budynki dookoła placu, zwiększając tym samym przestrzeń do walki, ale hałas ten on sam głośniej przekrzykiwał, gestykulując żywo w stronę członka Akatsuki z pomarańczową maską.

Ten zaś biegał po całym placu z rękami u góry, uciekając przed paroma ninja z przenikliwym wrzaskiem. Kakuzu patrzył za nim, kiedy ten stopniowo zwalniał i pozwalał się prawie dogonić, wlatując w ścianę budynku. Nie za wiele myślący shinobi biegnący za nim wpadli w pułapkę, zderzając się z kamieniem, a ich niedoszła ofiara pojawiła się parę metrów dalej, składając się na ziemi ze śmiechu. Kisame, który najwyraźniej też to widział, chichotał pod nosem, Deidara krzyczał, żeby wziął się w końcu do roboty, a Hidan w ogóle nie zareagował, wciąż wpatrując się nieobecnym wzrokiem w nocne niebo i mamrocząc pod nosem coś, co brzmiało jak jedna z jego modlitw chwalebnych do Jashina.

Zamaskowany wziął głęboki wdech, z trudem powstrzymując się od przewrócenia oczami. Wypuścił powoli powietrze z płuc i ostatecznie przymknął powieki na parę sekund, zanim nie zerknął na towarzyszy.

Itachi nie wyglądał, jakby ta scena zrobiła na nim wrażenie, za to Sasori wpatrywał się z kwaśnym uśmieszkiem w pobojowisko, jakie stworzył blondyn.

- Najwyraźniej chłopcy dobrze się bawią – skwitował lalkarz. Kakuzu rzucił mu zgorszone spojrzenie.

- Czy ty jesteś poważny? – wycedził.

Co za głupota. Na placu powinno być już o wiele więcej trupów, ale czego można było się spodziewać po tych zidiociałych chłopcach...

- Dołączmy i skończmy to jak... - Itachi przerwał, a Kakuzu odwrócił się w stronę, w którą wpatrywał się Uchiha.

Jego zielone tęczówki śledziły lot odciętej głowy Hidana, dostrzegając mężczyznę, który dokonał tego czynu. Zmrużył oczy w rozdrażnieniu.

Pojawił się za shinobim, przebijając jego klatkę piersiową swoją dłonią. Wyszarpnął rękę i odrzucił ciało na bok. Zmierzył chłodnym wzrokiem wyraz twarzy na odciętej głowie – oszołomiony, nieruchomy, a spomiędzy rozchylonych warg ciekła krew.

Chwycił za rozsypane po ziemi srebrne włosy, wyczuwając na sobie dziesiątki par oczu. Zaskoczeni wydawali się pozostali chłopcy, zaś Sasori i Itachi jedynie uważnie śledzili jego ruchy. Wrogowie za to niepewnie cofnęli się parę kroków, obawiając się tego, że być może dokonają żywota tak samo nagle i niespodziewanie, jak ten, który odważył się odciąć głowę Hidana.

Kucnął przy ciele jashinisty, ustawiając głowę na miejscu, kiedy z jego rękawa wynurzyła się gotowa do działania nić. Wtedy też partner Kakuzu kaszlnął krwią, a jego wzrok się wyostrzył. Wpatrywał się zdziwiony w zamaskowanego, a ten przypomniał sobie, że właściwie to jashinista pierwszy raz widzi go bez jego standardowego nakrycia głowy i maski.

Uniósł brew, po czym nachylił się nad nim bardziej.

Słyszał gdzieś w tle zaskoczony krzyk blondyna i Tobiego, którzy zdążyli zbliżyć się i zobaczyć „uśmierconego”, a następnie „zmartwychwstałego” Hidana. Tak samo zareagowali shinobi stojący nieopodal.

Skarbnik nie zwracał już dłużej uwagi na otoczenie, koncentrując się jedynie na tym, by zszyć partnera. Ale wtedy ten, plując krwią, wykrzyczał nader głośno:

- ŻE CO?! TO TY, KAKUZU?!

Cofnął się szybko przez niespodziewany atak na jego bębenki w uszach, krzywiąc okropnie i w tym momencie poczuł przenikliwy ból.

Zobaczył tylko koniec ostrza przebijającego się przez przód swojej klatki piersiowej, zakrztusił się krwią zalewającą gardło i osunął się na nieruchome ciało partnera.

Zauważył jeszcze zszokowany, tak bardzo zszokowany jak nigdy wcześniej wyraz twarzy Hidana, zanim ogarnęła go ciemność.

Nie zdążył się zaśmiać.

***

Nie wierzył w to, nie wierzył!

Tak właśnie wyglądał Kakuzu?! To był on?! Ale Kakuzu... Przecież on był nieśmiertelny! Tak mu powiedziano, więc dlaczego...?

Okłamali go?

Kakuzu został zabity?

Nie, to był jakiś kiepski żart! Kpili sobie z niego, tak nie mogło być! To nie działo się naprawdę, co? Przecież to niemożliwe, nie... Przecież nie dałby się tak łatwo zabić...

- Ej, Kakuzu! Nie żartuj! W co ty sobie pogrywasz, co?! – wydzierał się, próbując zorientować się w tym, co się dzieje. – Zszyj mnie, idioto! Na co czekasz?!

Nie mógł wyczuć swoich kończyn, nie czuł nic od szyi w dół, za to jego brodę i szyję niemiłosiernie denerwująco łaskotały końcówki brązowych włosów.

- Kurwa, wstawaj!

Jego słowa w ogóle nie działały. Zacisnął usta, czując dezorientację.

Wtedy dostrzegł mężczyznę stojącego nad nim z zakrwawionym mieczem. Mieczem, który przeszył ciało jego partnera. Śledził wzrokiem, jak ten kuca nad jego głową i obiema rękami zamachuje się do wbicia mu ostrza między oczy.

Nie myślał o niczym, nie zareagował, nie miał przecież jak. Spodziewał się bólu, więc mimowolnie zacisnął powieki.

Minęło parę sekund, a nie poczuł nic. Niepewnie otworzył oczy.

Podejrzewał, że wyglądał teraz jak ryba, patrząc tępo z otwartymi ustami na Kakuzu, który upuścił martwe ciało mężczyzny od miecza, po czym zrzucił płaszcz i kucnął nad jashinistą ponownie.

Trzy ogromne cienie – potwory należące do zamaskowanego – otoczyły ich.

Partner wyciągnął dłonie w jego kierunku i po chwili poczuł muśnięcia nici na swojej skórze, zanim te się w nią nie wbiły.

Milczał i wciąż się w niego tępo wgapiał, chcąc dokładnie zapamiętać twarz, której kącik ust właśnie nieznacznie się uniósł.

- Czemu ty zawsze jesteś takim wrzodem na dupie, co, Hidan?

_______________________________

Notkę pod rozdziałem napiszę jutro, bo jest o czym mówić, natomiast pozwolę sobie zaraz po ostatnich czterech godzinach dopisywania, przerabiania i poprawiania odpocząć, bo mi zaraz zacznie dymić z uszu.

Raz jeszcze zachęcam do zostawiania adresów mailowych (możecie stworzyć anonimowe, jeśli nie chcecie się ujawniać), jeśli chciałby ktoś mieć dostęp do dysku Google z artami zgromadzonymi przez lata przeze mnie, jak i teraz uzupełnianymi przez Was. Prowadzimy tam z ciekawe dyskusje, a ja się bardzo motywuję dzięki kontaktowi z Wami.

Z tego też powodu dzisiejszy rozdział - który jest rozdziałem niemalże o połowę dłuższym, tak, ma aż 4399 słów - dedykuję Dagmarze. Dziękuję za te cenne dyskusje i rozmowy, za pokazanie tylu pięknych artów i rysunków, których nie widziałam nigdy wcześniej. Niech to się nigdy nie kończy~

Cieszmy się, wszyscy ci, którzy czekali na piętnasty rozdział (tak, ja też się cieszę), bo gdyby nie ona, to nie wiem, ile jeszcze by minęło do ukończenia i publikacji tego rozdziału.

Tyle na dziś, rano rozpiszę się bardziej, dobranoc :3 /23.08.2018, 2:24/
Edycja o 2:33 - pozdrawiam serdecznie osoby (lub osobę), które po godzinie 1:00 nabiły ponad sto wyświetleń, hm, nie bądźcie źli, że godzinę po Waszej wizycie dodaję rozdział xD
___________________________________
Przejdźmy do konkretów - nieco zaczynam ustawiać swoje życie, przewracając je do góry nogami. Staram się zmienić swoje złe nawyki i sposób, w który żyję. Ostatnie półtora roku było dla mnie, patrząc z perspektywy czasu, dosyć intensywne, pełne zmian, coraz bardziej męczyłam się ze sobą i swoimi błędami, a na tym świecie trzymało mnie przez pewien czas jedynie postanowienie, żeby przekazać tu z mojej głowy do końca historię Kakuzu i Hidana. To, co jest opublikowane, to dopiero wstęp do tego, co chcę przekazać przez tę historię.
Tym, którzy tu cały czas byli i czekali, szczerze dziękuję. Podziwiam tę wytrwałość i jej Wam zazdroszczę. Na długi czas zapomniałam, że piszę do fizycznych osób po drugiej stronie, a nie tylko dla siebie. Jest to pewien rodzaj odpowiedzialności, a ja się nie sprawdziłam.
Jest Was tu trochę. Chciałabym z Wami nawiązać kontakt, zapytać o Wasze początki zainteresowania pairingiem KakuHida, co polecacie, co Wam się podoba lub nie podoba w Nieśmiertelnych, jestem ciekawa. (Mój niby styl "pisarza" o cechach mat-fiza, za bardzo wrażliwego i empatycznego, w połączeniu z każdą cechą, jaką znajdziecie na temat zodiakalnej ryby (oprócz uzależnień xd), jest dziwaczną mieszanką i wcale nie jestem jakimś wielkim twórcą, ale jakiś tam styl to jest - z tym, że cały czas jakoś się zmienia, dlatego Wasze towarzystwo i podpowiedzi będą dla mnie błogosławieństwem). Jeśli Wam się zechce, to zapraszam do komentarzy na dole, do wysłania wiadomości na maila (teki.daten.shi.yaoi@gmail.com, tak jak napisane jest w "aktualnościach" w tabelce po lewej) czy pozostawienia swojego, żebyśmy w komentarzach na dysku mogli porozmawiać, cokolwiek~
Czekam na odpowiedź z drugiej strony, nie gryzę xd
Nie poddam się w próbach uporządkowania swojego życia, w tym tej części siebie, która odpowiada za pisanie. Dzięki raz jeszcze za obecność, do następnego~
/23.08.2018, 19:27/